Έργο του George
Smith
|
Ο εργάτης ξυπνάει
με το βάρος του καθημερινού ψωμιού
Ακούει φωνές αλληλέγγυες
σπουδαίες φωνές
ή άλλες ψυχρές και
μάταιες
Τι θα πει χρόνος;
Ο εργάτης τον σφίγγει
σαν φως,
σαν τζάμι και κόβεται
Τι θα πει Γη;
Παύω να μιλώ για
την αγαπημένη μου
Παύω να μιλώ για
μοναδικότητες που βαραίνουν το ταίρι
Σφίγγω σαν πέτρα τη
γη
Την ρίχνω στα κρύσταλλα
του χρόνου
Ο λόγος μου είναι
παιδί
Το παιδί υψώνεται λόγος
Τι θα πει εργάτης
με τη δικιά του γλώσσα;
Τι θα πει στο παιδί
που κρατάει στα γόνατα;
Καθημερινά ξυπνάει
με το βάρος του ψωμιού του.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΡΟΥΣΤΑΛΙΑΣ
«ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ, μηνιαία
επιθεώρηση τέχνης», αρ. τ. 30, Απρίλης 1986
2 σχόλια:
Συνειρμικά μου ήρθε στο νου ένα άλλο ψωμί:
Το ψωμί - Μίλτος Σαχτούρης
Ἕνα τεράστιο καρβέλι, μιὰ πελώρια φραντζόλα ζεστὸ ψωμί,
εἶχε πέσει στὸ δρόμο ἀπὸ τὸν οὐρανό,
ἕνα παιδὶ μὲ πράσινο κοντὸ βρακάκι καὶ μὲ μαχαίρι
ἔκοβε καὶ μοίραζε στὸν κόσμο γύρω,
ὅμως καὶ μία μικρή, ἕνας μικρὸς ἄσπρος ἄγγελος.
κι αὐτὴ μ᾿ ἕνα μαχαίρι ἔκοβε καὶ μοίραζε
κομμάτια γνήσιο οὐρανὸ
κι ὅλοι τώρα τρέχαν σ᾿ αὐτή, λίγοι πηγαῖναν στὸ ψωμί,
ὅλοι τρέχανε στὸν μικρὸν ἄγγελο ποὺ μοίραζε οὐρανό!
Ἂς μὴν τὸ κρύβουμε.
Διψᾶμε γιὰ οὐρανό.
Καλημέρα!
κ.κ.
Καλησπέρα κ.κ.
Εξαιρετικό το ποίημα, ευχαριστώ. Σαχτούρης αγαπημένος.
Καλή δύναμη!
Δημοσίευση σχολίου