Το ταξίδι.

Μια ασυνήθιστη πρόσκληση έφτασε στη στηθάγχη από το φιλικό ιστολόγιο Τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια... Μια πρόσκληση για συμμετοχή σε ένα παιχνίδι με τη μορφή τεσσάρων ερωτήσεων που ζητούν απαντήσεις. Η πρόσκληση γίνεται με ευχαρίστηση αποδεκτή. Πάμε λοιπόν.

1. Γιατί δημιούργησα το blog μου;

Το μπλογκ είναι ένα μέσο έκφρασης. Όταν νιώσεις την ανάγκη να εκφραστείς δημόσια σημαίνει πως έχεις (ή τουλάχιστον αυτό νιώθεις) κάτι να δώσεις, και είσαι έτοιμος να το μοιραστείς με τους άλλους. Με αυτόν τον σκοπό  ξεκινάς: να δώσεις. Δεν είσαι σίγουρος αν θα πάρεις κάτι πίσω από τους άλλους, ούτε τι θα είναι αυτό. Αν σου ανταποδώσουν, η έκφραση γίνεται επικοινωνία. Ξεκινάει τότε ένα ταξίδι της ψυχής που στην αφετηρία του δεν σκέφτεσαι το τέρμα. Δεν σκέφτεσαι επίσης πότε και με ποιον τρόπο θα φτάσεις μέχρι εκεί. Είσαι τυχερός αν στη διαδρομή συναντήσεις τόπους και ανθρώπους ξεχωριστούς. Το ταξίδι τότε γίνεται μαγικό. Σε συνεπαίρνει. Θέλεις να δώσεις περισσότερα, να μοιραστείς ό,τι κουβαλάς στις αποσκευές σου. Όλα αυτά που είχες όταν ξεκίνησες και ακόμα αυτά που αποχτάς στη διαδρομή. Με τον τρόπο αυτό, δίνοντας, αποχτάς περισσότερα σε εικόνες, ήχους, συναισθήματα. Γίνεσαι πλουσιότερος σε ψυχή. Θέλεις να μην τελειώσει το ταξίδι, όμως ταυτόχρονα είσαι έτοιμος να κατεβείς σε οποιαδήποτε στάση σου ζητηθεί, αν χρειαστεί. Χορτασμένος. Η στηθάγχη ταξιδεύει με τον λόγο των ποιητών, και είναι ευτυχής για τους συνταξιδιώτες της.

2. Ποια blogs επισκέπτομαι συνήθως;

Παλιότερα, πολλά. Τώρα, λιγότερα. Αρκετά είναι αυτά που έχω ξεχωρίσει και λιγοστά αυτά που εκτιμώ ιδιαίτερα και αγαπώ. Δεν θα τα αναφέρω. Το ξέρουν.

3. Ποια είναι τα αγαπημένα μου θέματα;

Να ζεις έχοντας ένα σκοπό. Να δίνεις νόημα στη ζωή σου μέσα από τον αγώνα για να γίνει καλύτερη, ακόμα και αν συναντήσεις τον πόνο. Αυτοί που το καταφέρνουν, δίνουν νόημα και στο θάνατο.

4. Μια λέξη που χρησιμοποιώ πάντα στο blog;

Ποίηση και όχι  με λόγια. Γιατί (όπως λέει και ο ποιητής) η "ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε, αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας", για να το προφυλάξουμε...

Και επειδή μια ψυχή που ταξιδεύει ποτέ δεν μπορεί να "θεωρηθεί χώμα"…

 

…Σε μια γη που ανατέλλει

Αν φόβοι σέρνουν τυφλά την καρδιά σου

γίνε φωτιά και όρμησε προς την ανηφοριά

Αν θεία μοίρα σου ανοίγει πληγές

άσε τον ήλιο να μπει από τις ραγισματιές

Γείρε στον ώμο μου βγάλε φτερά,

θα μας πάρει ο ουρανός πιο μακριά

σε μια γη που ανατέλλει

Αν την ψυχή, χώμα την θεωρείς

τότε βαριές θ’ απλώνονται όλες σου οι μέρες

Αν η αγάπη είναι ο φόβος που ενώνει

σαν μένεις μόνος σου όρθιος να στέκεις στο κρύο

Αν βρεις τη λάμψη και μια άγρια χαρά,

θα μας πάρει ο ουρανός πιο μακριά

σε μια γη που ανατέλλει

Αν ταπεινώνουν το μέσα σου οι μπόρες

ρούφηξε όλους τους τρόμους και κάνε τους ρίζες

Αν στο σκοτάδι τις σκέψεις σου θρέψεις

φρόντισε να ‘χεις μ’ αλήθεια υφάνει τις λέξεις

Σαν δυο μικρά ασημένια πουλιά

θα μας πάρει ο ουρανός πιο μακριά

σε μια γη που ανατέλλει

Γείρε στον ώμο μου βγάλε φτερά,

θα μας πάρει ο ουρανός πιο μακριά

σε μια γη που ανατέλλει

Αν την ψυχή χώμα θεωρείς…

ΘΑΝΟΣ ΑΝΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

Μουσική:  Διάφανα Κρίνα