Κώστας Καρυωτάκης, Του αδελφού μου

Francisco Goya, The Drowning Dog

Είσαι άντρας. Όμως ο ίδιος πάντα μένω·

τα χρόνια που περάσανε με αφίσαν

παράξενο παιδάκι γερασμένο.

Και δεν ποθώ πια τίποτε, αδελφέ μου·

τα ονείρατα στα χέρια μου εσκορπίσαν

και τάδωκα, ροδόφυλλα, του ανέμου.

Ω, πότε θα μπορέσης να ξεχάσης

τις έγνιες της ζωής που σ’ εκερδίσαν

νάρθης από κειπέρα, να περάσης

τριγύρω μου το χέρι και σκυμμένος

ν’ ακούσης όσα πάθη εγονατίσαν

αυτόν που τόσο σούναι αγαπημένος;

Καλέ μου, σιγανά θα σου μιλούσα,

θα σούλεγα πως όλοι μ’ εμισήσαν,

πως ρεύοντας το δρόμο μου ετραβούσα,

διωγμένος κάθε μέρα απ’ τους ανθρώπους,

μην ξέροντας ποιοι τόποι μ’ εκρατήσαν,

μην ξέροντας σε ποιους πηγαίνω τόπους.

Κι ως είσαι ο λατρεμένος αδελφός μου,

τα μάτια σου κοιτώντας που εδακρύσαν,

θα ξεχνούσα τα βάσανα του κόσμου,

και βλέποντας μακριά, κατά τη δύση,

τα συννεφάκια που θαμπά εχρυσίσαν

φιλώντας ιλαρά το κυπαρίσσι,

για μια μικρήν ηλιολουσμένη πόλη,

για ένα μεγάλο σπίτι που εκυλήσαν

τα πρώτα πρώτα χρόνια μας και οι βώλοι,

για τις χαρές που ακόμα με κρατούνε

ικέτη, θε να σου ’λεγα, μα εσβύσαν,

για τους καιρούς που δε θα ξαναρθούνε…

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Ποιήματα, εκδόσεις Συλλογή, 1996