Τάσος Λειβαδίτης, Απλή Κουβέντα

Απλή Κουβέντα

(αποσπάσματα)

Θα 'θελα να μιλήσω

απλά

όπως ξεκουμπώνει κανείς το πουκάμισό του

και δείχνει ένα παλιό σημάδι

όπως κρυώνει ο αγκώνας σου

γυρίζεις

και βλέπεις ότι είναι τρύπιος

όπως κάθεται στην πέτρα ένας σύντροφος και μπαλώνει τη φανέλλα του.

Να μιλήσω αν μια μέρα ξαναγυρίσω

κουβαλώντας μια βρώμικη καραβάνα γεμάτη ξενητειά

κουβαλώντας στις τσέπες μου δυο γροθιές σφιγμένες

να μιλήσω

απλά-

μονάχα μια στιγμή ν' ακουμπήσω κάπου τα δεκανίκια μου.

Κάποτε ονειρευόμαστε να γίνουμε μεγάλοι ποιητές

μιλούσαμε για τον ήλιο.

Τώρα μας τρυπάει η καρδιά

σαν μια πρόκα στην αρβύλα μας.

Εκεί που άλλοτε λέγαμε ουρανός, τώρα λέμε: κουράγιο.

Δεν είμαστε πια ποιητές

παρά μονάχα

σύντροφοι

με μεγάλες πληγές και πιο μεγάλα όνειρα.

(...)

Απόψε λέμε να σου γράψουμε, μάνα

μήπως ακούσουμε τη βροχή

να περπατάει με τα λυωμένα σου τσόκαρα

μήπως δούμε το χαμόγελό σου

να κρέμεται σαν παγούρι πάνω απ' τη δίψα μας.

Μας ταΐζουν σάπιες πατάτες: μην ανησυχείς

μας βρίζουν και μας χτυπάνε: να μας αγαπάς

Ίσως να μη γυρίσουμε - μα εσύ ν' ανάψεις τη λάμπα, μάνα

θα 'ρθουν άλλοι...

(...)

Αγαπημένη

μπορεί να κρυώνω όταν βρέχει

μπορεί να χαϊδεύω στις τσέπες μου τα ψίχουλα της ανάμνησης

ακόμα καίνε οι παλάμες μου που κάποτε σε κρατήσαν,

μα δεν μπορώ να γυρίσω.

Πώς ν' αρνηθώ το ξεροκόμματο που μοιράσαμε είκοσι άνθρωποι

πώς ν' αρνηθώ τη μητέρα μου που καρτεράει μια κούπα φασκόμηλο

πώς ν' αρνηθώ το παιδί μας που του τάξαμε ένα χωνάκι ουρανό

πώς ν' αρνηθώ τον Νικόλα -

τραγουδούσε μάθαμε καθώς τον πυροβολούσαν.

Αν γυρίσω δε θάχουμε λάμπα, δε θάχουμε που

ν' ακουμπήσουμε τ' όνειρό μας.

Θα καθόμαστε αμίλητοι.

Κι όταν θα θέλω να σε κοιτάξω

σαν ένα σύννεφο θα σκεπάζει τα μάτια μου

η τρύπια αρβύλα του συντρόφου που αρνήθηκα.

Να μ' αγαπάς.

Κι όταν κάποτε ξαναγυρίσω

βαστώντας σαν ένα μεγάλο μπόγο την καρδιά μου

θα καθήσουμε στα φαγωμένα σκαλοπάτια.

Δεν σ' αρέσουν πια τα ροζιασμένα μου χέρια - θα πω.

Θα χαμογελάσεις και θα σφίξεις τα χέρια μου.

Εν’ άστρο θα κουδουνίσει στο βρεγμένο ουρανό.

Μπορεί

και να κλάψω.

(...)

Μας φτάνει να μιλήσουμε

απλά

όπως πεινάει κανείς απλά

όπως αγαπάει

όπως πεθαίνουμε

απλά.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

ΠΟΙΗΣΗ, ΤΟΜΟΣ 1, Κέδρος