«Αμόρ Βενσερέμος!...»

«Θα τους νικήσουμε,
αγάπη!
Δεν περνάν!
Νο πασαράν!»

Παντού το σύνθημα:

Γραμμένο:

“LOS VENCEREMOS, AMOR!”

Τραγουδισμένο από εκατοντάδες χιλιάδες στόματα:

“AMOR, NO PASARAN!”

Εσύ κοιμάσαι και σε περιφρουρούν τα δεκαπεντάχρονα κοριτσάκια με τα όπλα. Βγαίνεις ανταριασμένος γιατί άκουσες πυροβολισμούς κι εκείνες, μισοχορεύοντας με το όπλο έτοιμο, σου χαμογελάνε και λένε:

―Νο πρόμπλεμ! Κοιμηθείτε!

Λύνουν και δένουν το αυτόματο σε ένα λεπτό. Δεν ξέρουν τα «συνολάκια» των βιτρίνων. Ξυπνάνε από το χάραμα, όταν δε φυλάνε σκοπιά τη νύχτα, ακόμη και ξυπόλητες και τραγουδάνε ερωτικά τραγούδια. Με το αυτόματο στον ώμο.

―Γιώργο, αγάπη μου!

Έτσι μας λένε όλους: αγάπη μου!

Και ξεκινάνε για το μάζεμα του καφέ. Όπως ξεκινάνε και για τη μάχη.

―Νο πρόμπλεμ, αμόρ!

Τα ψευτορουχαλάκια τους να κολάνε στο κοκαλιάρικο σώμα και να κινούνται χορευτικά.

Το «αγάπη μου» που λένε σ’ όλους τους διεθνιστές μαζεμένους εδώ, μπορεί να είναι χαιρετισμός απλός: ένα γεια σου! Μα πιο πολύ μοιάζει με της ηλικίας τον πόθο!... Μ’ αυτό που θα ’πρεπε να ’ναι αντί το ντουφέκι η ειρήνη! Αντί η πείνα η χορτασιά της ευτυχίας!...

Δεν είναι συνηθισμένα κοριτσόπουλα. Δεν ξέρουν από μοιρολατρίες και κλάψες. Δεν ακούν τις Κασσάνδρες. Όπως το λέει και το ποίημα «Ιερεμιάδες» που μας απαγγέλουν του Φέλιξ Χαβιέρ Χαβαρέτσε:

Πόσες φορές οι λέξεις
δεν ενώθηκαν στην καρδιά
κι οδοιπόρησαν στη μνήμη,
αναζητώντας τα κενά των ονείρων!

Πόσες φορές δεν ψυχορράγησε ο Πόθος
σταματώντας δειλιασμένος στον ουρανίσκο,
άφωνος, στο στήθος της αγαπημένης,
παίζοντας με την πίστη μας.

Πόσες φορές
ο ουρανός δεν προμήνυσε τον χειμώνα
και το κρεβάτι μας
έγινε ναός,
κατάλυμα
ακόμη και άντρο για τις Κασσάνδρες
που καλλιέργησαν στα χώματά μας μαλθακά φυτά.

Πόσες φορές οι ερωτευμένοι
αναπνέοντας με τους πόρους της σάρκας τους
δεν λαμπάδιασαν καιόμενοι απ’ την ίδια τους φλόγα

καρτερώντας την Ανάσταση
με στήθη καψαλισμένα
και ταλαιπωρημένα απ’ τον πόνο.

Πόσες φορές
δε γεράσανε  οι Κασσάνδρες
στην ηλικία του Πάθους
μέχρι που τις δείλιασε
η καρδιά
και το αίμα.

Πόσες φορές
δεν κατσαδιάσαμε την Αυγή,
δεν βόγγηξε η τόλμη μας
μα δεν κάναμε πίσω!

Κι ανάμεσα στα ποιήματα, στα τραγούδια, στη δουλειά, στη φιέστα, στην πίκρα, εκείνη η αλησμόνητη φωνή:

―NO PASARAN, AMOR!

Μετάφραση του ποιήματος από τα ισπανικά: Ανθή Ευγενίδου.

Από το βιβλίο «AMOR VENCEREMOS!- Ομάδα εθελοντών της ΚΝΕ στη Νικαράγουα», εκδόσεις ΟΔΗΓΗΤΗΣ, Αθήνα 1985.

Όπως διαβάζουμε στις πρώτες σελίδες: «Το βιβλίο αυτό είναι μια προσπάθεια επιλογής και σύνθεσης του Δημήτρη Ραβάνη-Ρεντή από 350 σελίδες υλικό: ημερολόγια, αφηγήσεις, σημειώσεις, ρεπορτάζ που έγραψαν οι 15 σύντροφοί μας της Μπριγάδας Εθελοντών της ΚΝΕ» (στη φωτογραφία), που στο όνομα  της διεθνιστικής αλληλεγγύης ταξίδεψαν στη Νικαράγουα για να βοηθήσουν τη νεαρή επανάσταση στη μάχη (συγκομιδή) του καφέ.