Μαντινάδες του Δεκέμβρη και άλλα αντάρτικα

Ο λαός μας συνήθιζε πάντα να κάνει τραγούδι τις αγωνίες, τα βάσανα και τα όνειρά του, τους αγώνες του, τις ηρωικές του στιγμές. Το αντάρτικο τραγούδι, το τραγούδι της ένδοξης Εθνικής Αντίστασης,  ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις του παλλαϊκού αγώνα για λευτεριά και κοινωνική προκοπή. Εκατοντάδες τραγούδια ανώνυμων ή καταξιωμένων δημιουργών τραγουδήθηκαν και «πέταξαν» από στόμα σε στόμα, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας που πολεμούσε. «Πολεμάμε και τραγουδάμε» ήταν το σύνθημα των νεολαίων της ΕΠΟΝ, των ανταρτών του ΕΛΑΣ, κάθε αγωνιστή που «δε βολευόταν με λιγότερο ουρανό».

Στο σημερινό μας αφιέρωμα στον Δεκέμβρη του 1944 παρουσιάζουμε αντάρτικα τραγούδια που γράφτηκαν μετά την απελευθέρωση· τότε που το θριαμβευτικό παρόν προμήνυε ένα κατάμαυρο μέλλον για τις προσδοκίες του πολυβασανισμένου λαού μας και την τύχη των αγωνιστών της ένδοξης ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης που διώχτηκαν, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν ή έπεσαν από τις σφαίρες των εκτελεστικών αποσπασμάτων του ξενόδουλου ελληνικού κράτους.

Τον Δεκέμβρη του 1944, με μια ωμή στρατιωτική επέμβαση οι «σύμμαχοι» Άγγλοι έπνιξαν στο αίμα τον ηρωικό λαό της Αθήνας και ισοπέδωσαν με τις βόμβες τους ολόκληρες συνοικίες.  Δίπλα τους είχαν τις προδοτικές-δοσιλογικές οργανώσεις και κάθε λογής Έλληνες «κομμουνιστοφάγους» αποβράσματα και κοινούς εγκληματίες, που συναγωνίζονταν στην αγριότητα και το εύρος των εγκλημάτων. Κατά τη διάρκεια των 33 ημερών της μάχης του Δεκέμβρη ηι ηρωικές σελίδες που έγραψαν οι λαογέννητες δυνάμεις του ΕΛΑΣ, άνθρωποι κάθε ηλικίας, γυναίκες και νεολαία, θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένες, με αίμα, στην ιστορική μνήμη, σαν τα γράμματα του πανό που κρατούσαν οι μαυροφορεμένες επονίτισες στην ιστορική φωτογραφία από την πλατεία Συντάγματος, «ΟΤΑΝ Ο ΛΑΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ Της ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ ΔΙΑΛΕΓΕΙ Ή ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ Ή ΤΑ ΟΠΛΑ»: αιώνια δόξα και τιμή στους ήρωες, αιώνιο φως που φωτίζει τους δρόμους της ταξικής πάλης και της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Τα τραγούδια που παρουσιάζουμε προέρχονται από το βιβλίο «Τα αντάρτικα τραγούδια», έκδοση του περιοδικού «τετράδιο» - Αθήνα 1975, που διατίθεται στο διαδίκτυο από την e-βιβλιοθήκη Οικοδόμος και μπορείτε να διαβάσετε-«κατεβάσετε» πατώντας εδώ.

Το τραγούδι της αμνηστείας

Καισαριανή το Στάλινγκραντ

η Καλλιθέα η Μόσχα

κι οι συνοικίες του λαού (δις)

μας οδηγούν στη δόξα.

Μ’ ανδρειωμένη καρδιά του ΕΛΑΣ τα παιδιά

θα βαδίσουμε εμπρός, πάντα εμπρός, πάντα εμπρός.

Η Καλογρέζα, η Κοκκινιά

που στον αγώνα πρώτες

συνθήματα ερίξαμε

θάνατος στους προδότες.

Στα Τουρκοβούνια εκεί ψηλά

στο δοξασμένο Γκύζη

χαφιές, προδότης Μπουραντάς

ποτέ δε θα πατήσει.

Μαλιχέρια τρομπλόν

χειρομβοβίδες Λεμπέλ

και στη δόξα αυτά

μας οδηγούν, μας οδηγούν.

Τίνος είναι βρε γυναίκα, τα παιδιά

Τίνος είναι βρε γυναίκα τα παιδιά;

τίνος είναι βρε γυναίκα τα παιδιά;

Τόνα μου φωνάζει: «γιες» - τ’ άλλο μου φωνάζει: «για»,

τίνος είναι βρε γυναίκα τα παιδιά;

Τα κορίτσια που είχαν πρώτα ιταλούς,

τα κορίτσια που είχαν πρώτα γερμανούς

τώρα έχουν εγγλεζάκια – με κοντά παντελονάκια

κι από πίσω ένα σύνταγμα ινδούς.

Ήρθανε πάλι τύραννοι

Μοιρολογούνε τα βουνά και σιγοκλαίν οι κάμποι.

Ο Κιθαιρώνας έγειρε, στον Ελικώνα λέει:

- Πες μου, μεγάλε μου αδερφέ, μην άκουσες, μην είδες,

πού πήγε ο καπετάνιος μας, ο αρχηγός μας Άρης,

με τη γενειάδα τη δασειά και τ’ αετού το μάτι,

που τόνομά του τρέμανε ναζήδες και φρατέλοι

κι οι Ράλληδες λουφάζανε στις τρύπες σαν ποντίκια;

Πες του να κάνει γρήγορα καθόλου μην αργήσει

κι ήρτανε πάλι τύραννοι, οι γερμανοτσολιάδες,

με τους Εγγλέζους συντροφιά και με τους Αραπάδες.

Κλέβουν, ρημάζουν τα χωριά, σκοτώνουν, σκλάβους παίρνουν.

Το τραγούδι του Γκύζη

Στις φυλακές δεκαοχτώ χιλιάδες

αντιφασίστες κρατούνται στα δεσμά

όλοι μαζί πατέρες και μανάδες

να λευτερώσουνε τα ένδοξα παιδιά.

Απ’ άκρη σ’ άκρη σ’ όλη την Ελλάδα

ας ακουστεί η δίκαιη φωνή,

ας το βροντήξει της Λευτεριάς καμπάνα

κι ας το φωνάξει το θρυλικό χωνί.

Θέλει ο Λαός να δώσουν αμνηστεία

σ’ αγωνιστές μ’ ατρόμητη καρδιά

που πολεμήσαν για την ελευθερία

μέσα στις πόλεις κι απάνω στα βουνά.

Για να χτιστεί καινούργια η πατρίδα

απ’ τα συντρίμμια κι απ’ το χαλασμό

πρέπει να σπάσει η μαύρη αλυσίδα

να θανατώσουμε το Ν έ ο  φ α σ ι σ μ ό.

Μας πήραν την Αθήνα

Μας πήραν την Αθήνα

μόνο για ένα μήνα.

Του Σκόμπυ τα κανόνια

γκρεμίσαν τα Κουπόνια.

Μπόμπες βροχή στου Γκύζη

και μεις στο Μετερίζι.

Κι η τελευταία ελπίδα

τ’ οδόφραγμα, πατρίδα!

Μαύροι πατούν τη γη μας,

βάστα Καισαριανή μας!

Μάχονται σαν λιοντάρια

στα Εξάρχεια παλληκάρια

του Πανεπιστημίου

και του Πολυτεχνείου.

Τρέξτε καπετανέοι

απ’ τα βουνά, γενναίοι

Μας πήραν την Αθήνα

μόνο για ένα μήνα.

Οι Άγγλοι θα νικήσουν

όταν οι μαύροι ασπρίσουν.

Μαντινάδες του Δεκέμβρη

Γεια σου, χαρά σου, αγωνιστή, λεβέντη Ελασίτη,

που έχεις κάνει Στάλινγκραντ εσύ το κάθε σπίτι.

Παίρνει τους όλμους ο ΕΛΑΣ και μια παλιά αραβίδα

και κανονίζει δύο τανκς με μια χειροβομβίδα.

Ο Σκόμπυ νάνους έφερε, μα τίποτα δεν κάνει,

γιατί κι αυτός κι οι νάνοι του είναι μπροστά μας… νάνοι.

Η συνοικία του Ψυρρή ξεπέρασε τ’ Αρκάδι

και Άγγλους με τη σέσουλα ξαπόστειλε στον Άδη.

Τώρα τους μάθαμε καλά τους Άγγλους μας συμμάχους

που με τ’ αεροπλάνα τους χτυπάνε τους αμάχους.

Από τ’ αεροπλάνα του το σήμα ο Σκόμπυ σβύνει,

μα κι αν το σήμα έσβυσε, το στίγμα θα του μείνει.

Γεια σου λεβέντη μου ΕΛΑΣ, εσύ τη νίκη δος μου,

εσένα καμαρώνουνε όλοι οι λαοί του κόσμου.

Αθήνα και πάλι Αθήνα

Αθήνα και πάλι Αθήνα

θάνατος ή λευτεριά

στη βία ορθώνεται κάστρο

συντρίβει η γροθιά σου τα ξένα θεριά.

Με μπόρα ή με λιακάδα

μ’ ορμή ο λαός προχωρεί

έτοιμη όλη η Ελλάδα

στο πλάι σου Αθήνα μας ν’ αγωνιστεί.

Αθήνα και πάλι Αθήνα

θάνατος ή λευτεριά

με φτυάρια, με πέτρες, με ξύλα

παλεύομε γέροι, γρηές και παιδιά.

Αθήνα, πολέμα, Αθήνα

πιστός ο ΕΛΑΣ ο φρουρός,

χτυπάτε συντρίψτε το Σκόμπυ,

στα όπλα, πολίτες, στη νίκη, εμπρός!