Όταν ήμουν μικρός συνήθιζα να ρωτάω τον παππού μου για την εποχή που
ήταν νέος, για τα πρώτα χρόνια του στη δουλειά, για τον ξενιτεμό με τα
μπουλούκια των μαστόρων. Όταν είσαι παιδί διψάς για τις αφηγήσεις των
μεγαλύτερων, τις ακούς σαν παραμύθι. Δεν ήταν εύκολο, ήθελε προσπάθεια
από τη μεριά μου για να του αποσπάσω κάποιες ιστορίες. Άλλες φορές τον
ρωτούσα για την Αλβανία, για τις εμπειρίες του από το Μέτωπο. Δεν
θυμάμαι να μιλούσε πολύ γι' αυτά. Αυτό όμως που θυμάμαι έντονα και έκανα
πολλά χρόνια για να το εξηγήσω, ήταν η άρνησή του να μου μιλήσει για
τις «επισκέψεις» του σε διάφορους τόπους εξορίας. Όταν τον ρωτούσα,
ειδικά για την Μακρόνησο, σώπαινε και γύριζε το βλέμμα του αλλού...
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: http://e-oikodomos.blogspot.gr/2012/0...
Οι γερόντοι
Δίπλα στα μάτια τους έχουν ένα δεντράκι καλοσύνη,
ανάμεσα στα φρύδια τους ένα γεράκι δύναμη,
κι ένα μουλάρι από θυμό μες στην καρδιά τους
που δε σηκώνει τ' άδικο...
Και τώρα κάθονται εδώ στη Μακρόνησο
στο άνοιγμα του τσαντιριού, αγνάντια στη θάλασσα,
σαν πέτρινα λιοντάρια στη μπασιά της νύχτας,
με τα νύχια μπηγμένα στην πέτρα. Δε μιλάνε.
Κοιτάνε πέρα την αντιφεγγιά της Αθήνας,
κοιτάνε τον ποταμό του Ιορδάνη,
σφίγγοντας μια πέτρα στη χωματένια φούχτα τους,
σφίγγοντας μες στα μάτια τους τα σκάγια των άστρων,
σφίγγοντας μες στο φυλλοκάρδι τους μια δυνατή σιωπή,
εκείνη τη σιωπή που γίνεται πριν από τ' αστροπελέκι.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
Οι φωτογραφίες του βίντεο προέρχονται από την επίσκεψή μας-προσκύνημα στο νησί του μαρτυρίου. Ένας ελάχιστος φόρος τιμής στον αδικαίωτο αγώνα των μαρτύρων-ηρώων του.
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Ερμηνεύει η Μαρία Δημητριάδη:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου