Ένα
ποίημα του αείμνηστου λογοτέχνη και νομικού Ασημάκη Πανσέληνου, που το εμπνεύστηκε
στους αγώνες του κατά του «Ιδιώνυμου», και έχει τον τίτλο «Τριμελές
Πλημμελειοδικείον».
Ο
Ασημάκης Πανσέληνος, ως δικηγόρος της Εργατικής Βοήθειας έτρεχε στη δεκαετία
του '30 κάθε μέρα στα δικαστήρια για να υπερασπιστεί απεργούς εργάτες, που «τους
πιάνανε κατοσταριές κατοσταριές», όπως έλεγε, και τους καθίζανε στο σκαμνί για
παραβίαση του νόμου «Περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος…» (γνωστού
ως «Ιδιώνυμο» που ψήφισε το 1929 η κυβέρνηση του Ελ. Βενιζέλου), βάζοντάς τους
συνήθως δυο χρόνια φυλακή και δυο εξορία. Μετά τη φυλακή, την εξορία
εκτίανε στα ξερονήσια από τα οποία πολλοί δεν γυρίζανε...
(Το
ποίημα έστειλε και δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη (7/3/1997) ο Βαγγέλης Σακκάτος
και το αναδημοσιεύουμε με αφορμή τη σημερινή επέτειο για το «Ιδιώνυμο».)
ΤΡΙΜΕΛΕΣ
ΠΛΗΜΜΕΛΕΙΟΔΙΚΕΙΟΝ
Πάνω
στην ξύλινη έδρα καθισμένοι,
μια
γνώμη, μια καρδιά ευχαριστημένη,
τρεις
ομοιόμορφοι, ήσυχοι ανθρωπάκοι
κι
ο εισαγγελεύς, με Φαϊρμπανξ μουστάκι!
Ενας
εργάτης κάθεται στο μπάγκο,
από
ένα σπάγκο, κρέμεται ο Χριστός
κι
απ' το Χριστό κρεμιέται, δίχως σπάγκο,
το
Καθεστώς!
"Εσύ
ήσουν αρχηγός στην απεργία";
-
"Αυτό για μένα θα ήτανε τιμή".
"Και
τι σας φταίει το Κράτος κι η Θρησκεία";
-
"Βοηθούν όσους μας κλέβουν το ψωμί"!
Ο
πρόεδρος είναι μάνα στη δουλειά του
κι
είναι αυστηρός στα ήθη και στους τρόπους,
κοιτάει
το νόμο μέσα απ' τα γυαλιά του
και
μέσα από το νόμο τους ανθρώπους.
"Δυο
χρόνια φυλακή και δυο εξορία"!
Και
τον ακούει ο εργάτης καθιστός,
κλαίει
μια γριούλα με ήρεμη πικρία,
μειδιά
κάτου απ' τη σκόνη του ο Χριστός.
Πάνω
στην ξύλινη έδρα καθισμένοι,
μια
γνώμη, μια καρδιά ευχαριστημένη,
δικάζουνε
τον κλέφτη, τον αλήτη
κι
απέ παίρνουν το τραμ και πάνε σπίτι.
Τρων
και μιλάν για το Αδικο με πάθος,
διδάσκουν
τα παιδιά τους ηθική,
βέβαιοι
αυτοί πως είναι κατά βάθος
πιο
τίμιοι απ' όσους κλειούν στη φυλακή.
ΑΣΗΜΑΚΗΣ
ΠΑΝΣΕΛΗΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου