"Μυστηριώδης ομορφιά"

 

Moonlight Sonata, Ludwig van Beethoven

"Στο μισοσκόταδο του δωματίου η γωνιά του κρεβατιού φωτίζονταν απ’ το απαλό ροζ φως. Όλα γύρω ήταν βυθισμένα σε μια μυστηριώδη ομορφιά. Η Σόνια είχε το ένα χέρι απλωμένο κατά τα κάγκελα. Το σεντόνι περνούσε απ’ την αμασχάλη, τυλιγόταν στο μπράτσο και κρεμόταν τσαλακωμένο όξω απ’ το κρεβάτι. Τα χυμένα μαλλιά της σκέπαζαν το μισό μαξιλάρι και στο φως του ηλεκτρικού φαίνονταν σα μεταξένιες κλωστές χρυσαφιού. Με τ’ άλλο κρατούσε τον ορθό κρουστό κόρφο της, π’ ανεβοκατέβαινε ήρεμα. Στα χείλη της έπαιζε ένα χαμόγελο, λες και κάτι έβλεπε στον ύπνο. Το δεξί της πόδι ήταν απλωμένο στο κρεβάτι και τ’ αριστερό έκανε μια γωνία, ορθή σχεδόν, έγερνε προς τον τοίχο, χωρίς ν’ ακουμπάει, και στη σκιά που άφηνε, έβλεπες όλες τις καμπύλες απ’ τη φτέρνα χαμηλά ως το γουφό ψηλά. Το κορμί της λυτό, ήταν παραδομένο σε μια μακάρια εγκατάλειψη, σε μια νάρκη ηδονική. Έμοιαζε θάλασσα που την έδειρε η μπόρα. Αναταράχτηκε ως το βυθό της και φουρτούνιασε. Χτύπησε μ’ ορμή τη στεριά, παρασέρνοντας τα βότσαλα, γύρισε πάλι κατά τον πόντο, βογκώντας, πάλεψε με τα στοιχεία της φύσης κι όταν το κύμα έφτασε στα μεσούρανα, ο αγέρας έκοψε απότομα. Η φουρτούνα κάλμαρε και μ’ ένα γλυκό φλοίσβο, σαν ηδονικό σπασμό, φίλησε τ’ ακρογιάλι και γαλήνεψε.

Ζύγωσε και κάθισε απαλά στην άκρη τον κρεβατιού. Έμεινε κάμποση ώρα ακίνητος και τη χαιρόταν. «Σαν τη Σόνια θα ήταν και η αδερφούλα μου αν…» 'Επειτα έσκυψε, φίλησε τα μαλλιά της κι από κει απίθωσε σιγά τα χείλη του στο κοχύλι τ’ αυτιού της. Η Σόνια άνοιξε τα μάτια και χαμογέλασε."

Κώστα Μπόση, "…και το τρένο τραβούσε για τα ξεχερσώματα", εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1998