Όταν περάσουν τα χρόνια και φτάσεις σε μια ηλικία που αρχίζουν να φεύγουν, χωρίς επιστροφή, τα πρόσωπα που σημάδεψαν τη ζωή σου, τότε αρχίζεις να νιώθεις πως μαζί τους ξεριζώνονται κομμάτια από τις εποχές που έζησες. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους χώρους. Είναι κάποιες εικόνες, ήχοι και μυρωδιές που σφραγίζουν, σε πείσμα της «εξέλιξης», με ανεξίτηλο μελάνι τη μνήμη, για να σου θυμίζουν για πάντα τις πιο ουσιαστικές στιγμές της ζωής σου. Δεν υπάρχει ανώδυνος αποχωρισμός, όμως η χρονική στιγμή που αυτός συμβαίνει έχει τη σημασία της. Για τις ώρες που περάσαμε ανάμεσα στα «βαριά» ράφια του "βιβλιοπωλείου της ΕΣΤΙΑΣ", ξεφυλλίζοντας τόμους και μετρώντας και ξαναμετρώντας το πενιχρό περιεχόμενο της τσέπης μας, το κλείσιμό του σημαίνει το ξερίζωμα μιας εποχής.
Μιας εποχής που ποδοπατήθηκε από μια άλλη, κυνική, άγρια και απάνθρωπη, μια εποχή ματωμένη από τα θύματα των βαρβάρων εκτελεστών του σύγχρονου πολιτισμού του κέρδους. Ένα ιστορικός χώρος του βιβλίου, της σκέψης και του πολιτισμού έκλεισε… Ε, και; Δεν ήταν δα και τράπεζα…(Οικοδόμος)
3 σχόλια:
Φθάνουν τα μικρά νοερά μνημόσυνα που κάνουμε; Όχι, όταν λείπουν οι πράξεις. Από την άλλη, μην τους αφήσουμε να μας πάρουν τις αναμνήσεις - να γαντζωθούμε πάνω τους, σαν να μην υπάρχει αύριο...
Καλή σου μέρα και καλώς όρισες.
"Μπορούμ' ακόμα μια ζωή/να ζήσουμε καινούργια,/αντίς να μαραζώνουμε/σαν τον κομμένο δυόσμο,/φτάνει να κάνουμε πανιά,/σαν τους θαλασσοπόρους,/που μια πατρίδα αφήνοντας,έβρισκαν έναν κόσμο..." Κ. ΟΥΡΑΝΗΣ
Καλή δύναμη!
Καλώς σε βρήκα, σε ευχαριστώ για τους όμορφους στίχους. Μεγάλη αδυναμία μου η ποίηση. Καλή Πατρίδα λοιπόν! :)
Δημοσίευση σχολίου