Πάω με όρτσα το πανί και την
ελπίδα βάρκα, με τη Βιολέτα τη Φανή και με τη Φαίδρα τσάρκα.
Οτσάρισε, ορτσάρισε, κράτα την
πλώρη ίσια, στην αλυκή φουντάρισε και στα παντερονήσια.
Πόδισε, Γιάννη, πόδισε, πάρ'
το σχοινί στα χέρια, ρόδισε η αυγούλα ρόδισε και σβήσανε τ' αστέρια.
Στο πέλαγο ξανοίγομαι και το
πανί μολάρω, σοφράνο πάω πνίγομαι, σταβέντο κουπαστάρω.
Οτσάρισε, ορτσάρισε, κράτα την
πλώρη ίσια, στην αλυκή φουντάρισε και στα παντερονήσια.
Πόδισε, Γιάννη, πόδισε, πάρ'
το σχοινί στα χέρια, ρόδισε η αυγούλα ρόδισε και σβήσανε τ' αστέρια.
Ο φάρος κάνει σήματα και τονε
σβήνει η μέρα, σοφράνο βρίσκω κύματα, σταβέντο βρίσκω αέρα (στίχοι
Π.Θαλασσινός).
Τρία
χρόνια μετά από τις συνεργασίες του με τον Μανώλη Λιδάκη (Μη μου γκρεμίζεις τ'
όνειρο) και την Μελίνα Κανά (Μόνο κόκκινο) και έξη ολόκληρα από την τελευταία
του προσωπική δουλειά (Το καλαντάρι), ο Παντελής Θαλασσινός επιστρέφει στη
δισκογραφία με τον δίσκο «10 τραγούδια της ελπίδας», που κυκλοφόρησε τον
περασμένο Φεβρουάριο, σε στίχους του ίδιου, της Μαίρης Φασουλάκη, της Χρυσάνθης
Τουφεξή, του Πόλυ Κυριακού, της Ελένης Σιούφτα, του Ηλία Κατσούλη, καθώς και
ένα τραγούδι σε ποίηση Κώστα Ουράνη.
Στο σταυροδρόμι της μελωδίας, των συναισθημάτων και της δισκογραφίας, ο μελωδικός «ορίζοντας» του Παντελή Θαλασσινού ανέτειλε ξανά με όμορφα τραγούδια, σμιλεμένα με την φωνή που συγκινεί πάντα και μας «ταξιδεύει» στα «τοπία» της ψυχής του. Ηχοι και λόγια που γυρίζουν την πλάτη στο εφήμερο και στο εύπεπτο. Τραγούδια της ψυχής, γλυκόπικροι στοχασμοί, λέξεις και αισθήματα, προβληματισμοί, οράματα, που μας προσκαλούν να δούμε το ελληνικό τραγούδι από ποιητική γωνιά και βαθύτερη σκέψη.
Πότε θ' ανοίξουμε πανιά/ για
τα νησιά του νότου,πότε το ρου θ' ανέβουμε/του ποταμού Αμαζόνα,/καιρός μας πια
να πάψουμε/να βλέπουμε μπροστά μας,/των ίδιων, πάντα, λιμανιών,τη νυσταγμένη
εικόνα./Θα σβήσει η νέα μας ορμή/σα βήματα στην άμμο,/από το κύμα, την
παλιά,/ασάλευτη ζωή μας,σημαία, υψώστε την ψυχή,/στο πιο ψηλό κατάρτι,/δεν είν'
αλήθεια ότ' ήρθαμε/αργά στην εποχή μας./Μπορούμ' ακόμα μια ζωή/να ζήσουμε
καινούργια,/αντίς να μαραζώνουμε/σαν τον κομμένο δυόσμο,/φτάνει να κάνουμε
πανιά,/σαν τους θαλασσοπόρους,/που μια πατρίδα αφήνοντας,έβρισκαν έναν κόσμο
(στίχοι Κ.Ουράνη)
Η
μουσική του συνδέεται με το παρελθόν μ' ένα, όχι και τόσο αδιόρατο νήμα, που
εκτός των άλλων, συνδέει και τις διαφορετικές γενιές των ακροατών του, κι αυτό
παρουσιάζει ενδιαφέρον. Εκείνο που χαρακτηρίζει περισσότερο την παρουσία του
Παντελή Θαλασσινού είναι η αυτόδηλη πιστοποίηση πως τα τραγούδια του έχουν
καταγωγή. Αν και στα πρώτα του χρόνια στη δισκογραφία φάνηκε να είναι
επηρεασμένος από τη δυτική νεανική μουσική με τις κιθάρες και τα γκρουπάκια
-εποχή των "Λαθρεπιβατών"- αναθεώρησε αρκετά από τα στοιχεία εκείνα
και στα μέσα της δεκαετίας του '90 ανέτρεψε συνειδητά τα έως τότε δεδομένα,
χαράζοντας μια πορεία διαφορετική με σημείο αιχμής το Αιγαίο πέλαγος και τα
Ανατολικά παράλια που έγιναν η κινητήριος δύναμη του τραγουδιού του Μελωδική
και χρωματική επιλογή, που εν πολλοίς στηρίχτηκε στα λησμονημένα από τη
σύγχρονη τραγουδιστική βιομηχανία όργανα της ευρύτερης περιοχής, που πλέον δεν
τα παίζουν οι γέροντες στα χωριά, αλλά τα νέα καταρτισμένα παιδιά στην Αθήνα ή
και αλλού. Σε συνδυασμό με την ανάλογη θεματογραφία των τραγουδιών του (στην
οποία συνέβαλε τα μέγιστα η πένα του αείμνηστου Ηλία Κατσούλη, όπως και του
Ακου Δασκαλόπουλου) θα μπορούσε να θεωρηθεί, εκτός των άλλων, συνθέτης που
γράφει εύθυμους αλλά και μελαγχολικούς σκοπούς όπως αρμόζει στην "Ασπρη
θάλασσα" με τα πανηγύρια του Αυγούστου, το θαλασσινό αγέρι και την
"ερωτική αλμύρα".
Αν πιάσεις την αγάπη στο λάθος
το φτερό/θα μείνεις μ' ένα αγκάθι γλυκό και κοφτερό
Αν πιάσεις το μαχαίρι στην
κόψη την καλή/θα ματωθεί το χέρι και η Ανατολή
Αν πιάσεις ένα δάκρυ ανθρώπου
αλλουνού/θα μοιραστείς το μέλι της γης και τ' ουρανού
Αν πιάσεις άδειο βλέμμα
ανθρώπου που πονά/θ' ανέβεις δίχως ψέμα στα πιο ψηλά βουνά
Αν πιάσεις μαύρη νύχτα με
καθαρή ψυχή/θα πει πως δεν φοβάσαι τη μέρα που θα 'ρθει
Μ' αν πιάσεις την αγάπη εκεί
που σπαρταρά/όλου του κόσμου θα 'χεις το φως και τη χαρά (στίχοι: Πόλυς
Κυριακού)
Διατηρώντας
το πνεύμα της φυγής και της αλλαγής, μετακινούμενος από τη Χίο (καταγωγή από
πατέρα) στην Πάρο (όπως στην Αθήνα και στη Χίο έτσι και στην Πάρο διατήρησε
μαγαζί με την ονομασία "Μυροβόλος"), τη Σέριφο (καταγωγή από μητέρα)
και τον Πειραιά (όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε), κατάφερε να μεταφέρει το μήνυμα
της παράδοσης χωρίς να γίνει παραδοσιακός και να το εντάξει στη σύγχρονη
μουσική κατάσταση, μαζί με τις μελωδικές μπαλάντες και τα λαϊκά.
O
Παντελής Θαλασσινός έπειτα από ένα μεγάλο διάστημα απόστασης από τις ζωντανές
εμφανίσεις, ξεκινάει την ανοιξιάτικη περιοδεία του, με δύο μοναδικές
παραστάσεις στο Ρυθμό Stage, τη Δευτέρα 15 και την Τρίτη 16 Απριλίου στις
22.00, με τραγούδια που ζητάει η εποχή και η καρδιά με "10 τραγούδια της
Ελπίδας". Μια μουσική παράσταση με καινούρια τραγούδια, διάσπαρτα, ανάμεσα
στα ήδη γνωστά που τον έχουν καταξιώσει ως δημιουργό και ερμηνευτή.
Παίζουν
οι μουσικοί: Δημήτρης Γάσιας: βιολί. Φίλιππος Λευκαδίτης: κρουστά. Γιώργος
Μακρής : γκάιντες. Πάνος Δημητρακόπουλος: κανονάκι. Γιάννης Πλαγιανάκος: μπάσο.
Ηχοληψία: Γιώργος Καρυώτης - Ευτύχης Γιαννακούρας.
Το
ποίημα του Κώστα Ουράνη «Πότε θ’ ανοίξουμε πανιά» το παρουσιάσαμε σε παλαιότερη ανάρτηση της στηθάγχης ΕΔΩ, μαζί με
τις μελοποιήσεις του. Μία από αυτές (ανέκδοτη ζωντανή ηχογράφηση) ήταν του
Παντελή Θαλασσινού:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου