Federico García Lorca - Σονέτο του γλυκού παραπόνου (+ENG, ESP)

Το 'Σονέτο του γλυκού παραπόνου' είναι ένα ερωτικό ποίημα του Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα, από την ποιητική συλλογή του Σονέτα του σκοτεινού έρωτα. Ο έρωτας και η εξάρτηση της αγάπης είναι ανάμεσα στα αγαπημένα θέματα που παρουσιάζει ο Λόρκα στα ποιήματα του.

Ο ποιητής παρουσιάζει τον έρωτα ως ανάγκη, ως το απόλυτο που κάνει το σώμα και το πνεύμα να αναπνέουν ελεύθερα, αλλά ταυτόχρονα είναι και η αιτία των μεγαλύτερων δεινών και του μεγαλύτερου πόνου στη ζωή.

Τα σονέτα του σκοτεινού έρωτα έχουν ως πρώτη ύλη το θρήνο του ποιητή για τον σύντροφο του που έχασε, και που άφησε την αίσθηση ενός ανολοκλήρωτου έρωτα.

Σονέτο του Γλυκού Παραπόνου

Φοβάμαι μη χάσω το θαύμα

των αγαλμάτινων ματιών σου και τη μελωδία

που μου αποθέτει τη νύχτα στο μάγουλο

το μοναχικό ρόδο της ανάσας σου

Πονώ που είμαι σε τούτη την όχθη

κορμός δίχως κλαδιά μα πιότερο λυπάμαι

που δεν έχω τον ανθό, πόλφο ή πηλό

για το σκουλήκι του μαρτυρίου μου.

Αν είσαι εσύ ο κρυμμένος μου θησαυρός

αν είσαι εσύ ο σταυρός και ο υγρός μου πόνος,

αν ειμαι το σκυλί της αρχοντιάς σου

μη με αφήσεις να χάσω ό,τι έχω κερδίσει

και στόλισε τα νερά του ποταμού σου

με φύλλα από το φρενοκρουσμένο μου φθινόπωρο.

***

Sonnet of the Sweet Complaint

Never let me lose the marvel

of your statue-like eyes, or the accent

the solitary rose of your breath

places on my cheek at night.

I am afraid of being, on this shore,

a branchless trunk, and what I most regret

is having no flower, pulp, or clay

for the worm of my despair.

If you are my hidden treasure,

if you are my cross, my dampened pain,

if I am a dog, and you alone my master,

never let me lose what I have gained,

and adorn the branches of your river

with leaves of my estranged Autumn.

***

Soneto de La Dulce Queja

Tengo miedo a perder la maravilla

de tus ojos de estatua, y el acento

que de noche me pone en la mejilla

la solitaria rosa de tu aliento.

Tengo pena de ser en esta orilla

tronco sin ramas; y lo que más siento

es no tener la flor, pulpa o arcilla,

para el gusano de mi sufrimiento.

Si tú eres el tesoro oculto mío,

si eres mi cruz y mi dolor mojado,

si soy el perro de tu señorío,

no me dejes perder lo que he ganado

y decora las aguas de tu rio

con hojas de mi otoño enajenado.

(Sierra Maestra)