(Οι σφαίρες των
φασιστών του Νικόλαου Ντερτιλή τάραξαν σήμερα τον ύπνο τού Μιχάλη Μυρογιάννη
που απάντησε).
Κάθε μέρα που ξυπνώ ανοίγω το παράθυρο μου
για ν’ αντικρύσω
τον ήλιο …
Μά τον ήλιο τον
έχουν τυλίξει οι φασίστες
σε μαύρα σάβανα …
Ο ήλιος είναι
νεκρός .
Όμως εγώ ανοίγω πάντα
τα παράθυρα ,
μήπως και μια φορά
τον δώ ζωντανεμένο .
Κατάλαβα ότι για να
συμβεί αυτό
πρέπει εμείς οι
νέοι να δώσουμε τα χέρια
Να δέσουμε τις
ψυχές μας με τ ‘όνειρο …
Μιάς ζωής δίχως
τυραννία .
Και να παλέψουμε .
Εγώ … – ο Μιχάλης
Μυρογιάννης ,
Θα παλέψω με τα
δόντια και τα νύχια .
Και το ξέρω πως θα
πεθάνω μέσα στην πάλη
Μα δεν μπορεί να
γίνει αλλιώς .
Η λευτεριά χωρίς
αίμα δε ζυμώνεται .
Δε γίνεται ψωμί
έτσι , απ’ ένα θαύμα …
Το θαύμα το κρατάμε
στα χέρια μας
εμείς οι νέοι .
Κι ‘αν τα’
αρνηθούμε …
θ’αντικρύζουμε
απ’το παράθυρο μας
πάντα τον ήλιο
νεκρό …
Θα πεθάνω μέσα στην
πάλη …
Μη με λυπηθήτε αν
συμβεί κάτι τέτοιο .
Μόνο τραγουδήστε …
πάρτε θάρρος ,
συνεχίστε τον αγώνα
.
Κι’ αν είναι να
πεθάνουν κι’ άλλοι με τη σειρά τους
ας πεθάνουν …
Μήπως μέσα στην
τυραννία η ζωή δεν είναι πεθαμένη ; …
Τραγουδείστε … Και
λουλούδια … Πολλά λουλούδια …
Να μυρίζω πάντα
Από το βιβλίο του
Ντίνου Ταξιάρχη ποιος φοβάται τους φασίστες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου