Πέμπτη 24 Ιουλίου 2014

Με διεθνές λογοτεχνικό βραβείο τιμήθηκε ο Αλέξης Πάρνης


Με το διεθνές λογοτεχνικό βραβείο «Yugra» για τη συνεισφορά του στην ανάπτυξη της παγκόσμιας λογοτεχνίας, τιμήθηκε ο 90χρονος Έλληνας ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και μυθιστοριογράφος Αλέξης Πάρνης, σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην πρεσβεία της Ρωσικής Ομοσπονδίας.

Το βραβείο απονεμήθηκε από τον πρόεδρο της Τράπεζας του Χάντι Μάνσισκ και μέλος της Ένωσης Συγγραφέων της Ρωσίας, ποιητή και κάτοχο πολλών διεθνών λογοτεχνικών βραβείων, Δημήτρη Μιζγκούλιν.
 

Ο Αλέξης Πάρνης - ψευδώνυμο του Σωτήριου Λεωνιδάκη - γεννήθηκε στον Πειραιά στις 24 Μαΐου του 1924. Αποφοίτησε από το Α΄ Γυμνάσιο Πειραιώς (Ιωνίδειος Σχολή) το 1942, όταν η Ελλάδα βρισκόταν υπό ναζιστική κατοχή. Πριν ακόμα οργανωθεί στην ΕΑΜική Αντίσταση, κρύβει και σώζει μαζί με τον πατέρα του μια εβραϊκή οικογένεια. Για την πράξη τους αυτή το Ίδρυμα Γιαν Βάνσεν τίμησε και τους δύο μεταγενέστερα, με τον τίτλο «Δίκαιος των Εθνών».

Οργανώθηκε από μικρός στην Εθνική Αντίσταση, πήρε μέρος στην τελευταία μάχη κατά των Γερμανών στην Αθήνα και τραυματίστηκε στα Δεκεμβριανά. Έμαθε για το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στο νοσοκομείο της Κορυτσάς όπου νοσηλευόταν. Τον Μάιο του 1945 μεταφέρθηκε στο Ρουμπίκ της Αλβανίας. Εκεί ξεκίνησε και η καριέρα του ως θεατρικός συγγραφέας με το μονόπρακτο «Τελευταία νύχτα», έργο που αναφέρεται στα Δεκεμβριανά και παίχτηκε από τον θίασο των ανταρτών.

Στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν εργάστηκε ως δημοσιογράφος στην τοπική εφημερίδα των Ελλήνων και το 1951 ξεκίνησε τις σπουδές του στο Λογοτεχνικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας «Μαξίμ Γκόρκυ». Κατά την περίοδο παραμονής του στην Μόσχα,  συνδέθηκε φιλικά με προσωπικότητες των γραμμάτων όπως ο Μπορίς Πάστερνακ και ο Ναζίμ Χικμέτ. Εκεί έγραψε και το επικό ποίημα «Μπελογιάννης»,  το οποίο του έδωσε το πρώτο παγκόσμιο βραβείο ποίησης στο Φεστιβάλ της Βαρσοβίας του 1955.

Το 1960 το θεατρικό του έργο «Το νησί της Αφροδίτης» γνώρισε μεγάλη επιτυχία σε 180 θέατρα της Σοβιετικής Ένωσης με πάνω από 22.000 παραστάσεις. Η επιτυχία αυτή του έδωσε την δυνατότητα να επιστρέψει στην Ελλάδα το 1963, και να ανεβάσει το έργο του στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος με σκηνοθέτη τον Αλέξη Σολομό και πρωταγωνίστρια την Κυβέλη. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, η γραφή του προσανατολίζεται προς το ψυχογραφικό μυθιστόρημα με στοιχεία από τον ρώσικο ρεαλισμό. Από τις εκδόσεις Εστία εκδόθηκαν τα έργα του «Ο διορθωτής» (1978), «Λεωφόρος Πάστερνακ» (1979), «Μια Πράγα στον καθένα» (1979), «Ο μαφιόζος» (1980) και «Ο κινηματίας» (1990). Από τις εκδόσεις Καστανιώτη έχει εκδοθεί, το 2009,  το μυθιστόρημά του «Η οδύσσεια των διδύμων».

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ο ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΡΝΗΣ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ: ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ (1/4)

Φίλε Οικοδόμε,

Ανάρτησες ένα δημοσίευμα της «Ναυτεμπορικής» που αναφέρεται στην απονομή ενός διεθνούς λογοτεχνικού βραβείου στον συγγραφέα Αλέξη Πάρνη. Στο σύντομο βιογραφικό του συγγραφέα που συνοδεύει το δημοσίευμα της εφημερίδας δεν υπάρχει λέξη για το τι έκανε ο Αλέξης Πάρνης την εποχή της Χούντας· αυτό δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει: κι άλλα βιογραφικά σημειώματα του συγγραφέα που έχουν δει το φως της δημοσιότητας στις στήλες του ελληνικού τύπου δεν αναφέρουν τίποτα σχετικά. Επειδή, όπως θα φανεί στην συνέχεια, δεν νομίζω ότι αυτή η σιωπή είναι τυχαία και επειδή η ανάρτησή σου γίνεται καλή τη πίστει, θα μου επιτρέψεις να καταθέσω εδώ μιαν ανάμνηση της εφηβικής μου ηλικίας που αφορά μιαν πτυχή της βιογραφίας του Αλέξη Πάρνη την περίοδο της εφτάχρονης φασιστικής δικτατορίας, πτυχή που όπως βάσιμα πιστεύω είναι γνωστή μεν, έχει έντεχνα κι «έξυπνα» αποσιωπηθεί δε για λόγους που δεν μας πιάνει ο τόπος και ο χρόνος να εξηγήσω. Καταθέτω αυτήν την προσωπική ανάμνηση γιατί πιστεύω ότι η ιστορική αλήθεια δεν πρέπει να ξεχνιέται. Ελπίζω να μην παρεξηγηθώ.

Το Γυμνάσιο το έβγαλα επί Χούντας. Σε κάποιες από τις τάξεις του το μάθημα των Νέων Ελληνικών μας το έκανε ένας καθηγητής όχι μόνο φιλοχουντικός, αλλά πραγματικός φασίστας με τα όλα του: τι φιλοναζιστικά κηρύγματα, τι πόλεμο νεύρων εναντίον του μοναδικού συμμαθητή μας εβραϊκής καταγωγής («Εσείς οι Εβραίοι πουλήσατε και πουλάτε την Ελλάδα, να μην παραπονιέστε για ό,τι σας βρήκε και θα σας βρει!», του κοπάναγε και του ξανακοπάναγε χαρακτηριστικά), τι άγριο ξύλο σ’ όποιον μαθητή του ’φερνε την παραμικρή αντίρρηση. Επικρατούσε με λίγα λόγια κλίμα άγριας ψυχολογικής τρομοκρατίας κατά την διάρκεια του μαθήματος, η οποία πλαισιωνόταν συχνότατα από εξίσου άγριο ξυλοφόρτωμα για ασήμαντη υπαρκτή ή εντελώς ανύπαρκτη αφορμή. Ο εν λόγω καθηγητής συνήθιζε ως διδακτικό μέσο του μαθήματος των Νέων Ελληνικών να χρησιμοποιεί και τα δημοσιεύματα του Στέλιου Αρτεμάκη, λογοτεχνικού κριτικού της χουντικής εφημερίδας «Ελεύθερος Κόσμος» του Σάββα Κωνσταντόπουλου, εντύπου που ήταν ένα από τα κύρια στηρίγματα του φασιστικού καθεστώτος· τα φύλλα της εφημερίδας με τα άρθρα τα έφερνε στην τάξη κι ανέθετε σε κάποιον μαθητή να αναγνώσει δυνατά το εκάστοτε άρθρο του Στ. Αρτεμάκη για να ακολουθήσει ο σχετικός, κατά κανόνα εμετικά αντικομμουνιστικός και ανοιχτά φιλοχιτλερικός, σχολιασμός του άρθρου από τον ίδιο και η αναγκαστική συζήτηση επί του μάλλον μετρίου περιεχομένου του με την μορφή ερωτήσεων προς τους μαθητές. Κάποτε ο Στ. Αρτεμάκης άρχισε να έχει και δική του εκπομπή στο νεότευκτο τότε τηλεοπτικό πρόγραμμα της ΥΕΝΕΔ (Υπηρεσία Ενημερώσεως Ενόπλων Δυνάμεων) κι ο καθηγητής που σημειωτέον είχε επί μακρόν διδάξει στην Σχολή Μηχανικών της Βασιλικής Αεροπορίας (ΣΜΑ), αφού ρώτησε και πληροφορήθηκε ποιοι απ’ τους μαθητές είχαν συσκευή τηλεόρασης (όσο κι αν διαδόθηκε αυτό το ΜΜΕ επί Χούντας, δεν είχε κάθε οικογένεια συσκευή), τους χρέωσε όλους να παρακολουθούν ανελλιπώς την εκπομπή του Στ. Αρτεμάκη και να είναι πάντα έτοιμοι στο επόμενο της εκπομπής μάθημα να δώσουν περίληψη των περιεχομένων της εκπομπής· από τους χρεωμένους με την παρακολούθηση της εκπομπής διάλεγε σχεδόν πάντοτε έναν απ’ αυτούς που «είχε στο μάτι» για να τον εξουθενώσει «δεόντως» με ερωτήσεις για το «υψηλό» νόημα των κατά κανόνα ισχνών ποιότητας λεγομένων του Στ. Αρτεμάκη («Και μη νομίσετε, παλιοτεμπέληδες, ότι θα μου ξεφύγετε, παρακολουθώ κι εγώ ο ίδιος τις εκπομπές και ξέρω ακριβώς τι ελέχθη!» φώναζε υπενθυμίζοντάς μας σε κάθε μάθημα την επόμενη εκπομπή). Έτσι βρέθηκα, μιας κι είχαμε συσκευή στο σπίτι, να παρακολουθώ τις τηλεοπτικές εκπομπές του Στ. Αρτεμάκη στην ΥΕΝΕΔ…

(Συνεχίζεται)

Μη Απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής

Ανώνυμος είπε...

Ο ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΡΝΗΣ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ: ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ (2/4)

Συνέχεια από το προηγούμενο

Οι εκπομπές του Στ. Αρτεμάκη στην ΥΕΝΕΔ ήταν βασικά εκπομπές λογοτεχνικής κριτικής· λέω «βασικά» γιατί θύμιζαν περισσότερο σημερινές βιβλιοπαρουσιάσεις παρά καθαυτό κριτική λογοτεχνικού βιβλίου εξ ου και αποκάλεσα προηγουμένως την ποιότητά τους «ισχνή» (και οι λογοτεχνικές κριτικές του ίδιου στον «Ελεύθερο Κόσμο» δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο, στα όριο του μέτριου βρίσκονταν). Ο Στ. Αρτεμάκης κινούνταν καθαρά και σταθερά στα ιδεολογικά πλαίσια της φασιστικής δικτατορίας της 21ης Απριλίου, με τον αντισοβιετισμό και τον αντικομμουνισμό να πηγαίνουν παράλληλα προς τον άκρατο κι άκριτο ελληκοκεντρισμό κι εθνικισμό, χωρίς βεβαίως να παραλείπει κάποιες δήθεν «αποστασιοποιήσεις» που περισσότερο ήταν «για τα μάτια του κόσμου» ή για να το περιγράψω εναργέστερα, για να μην πέφτει στο επίπεδο των εκπομπών, ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών, του Γεωργίου Γεωργαλά, αστέρα και βαρέος πυροβολικού της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας της Χούντας. Γι’ αυτόν τον λόγο ο Στ. Αρτεμάκης επεδίωκε να «διανθίζει» τις τηλεοπτικές του εκπομπές με συνεντεύξεις λογοτεχνών άσχετα αν τα βιβλία τους τα παρουσίαζε ή όχι στην εκπομπή.

Σε μια λοιπόν από αυτές τις τηλεοπτικές εκπομπές του Στ. Αρτεμάκη που παρακολουθούσα κι εγώ κατ’ εντολήν του φιλόλογου καθηγητή μας εμφανίστηκε και ο εντελώς άγνωστός μου τότε Αλέξης Πάρνης. Ο Στ. Αρτεμάκης τον είχε καλέσει με αφορμή την πρόσφατη κυκλοφορία ενός βιβλίου του, δεν θυμάμαι αν ήταν το «Ο Διορθωτής» ή το «Μια Πράγα στον καθένα»· κλίνω προς το δεύτερο αφού η συνέντευξη εστιάστηκε κατά μέγα μέρος στην «εισβολή των σοβιετικών στρατευμάτων στην Τσεχοσλοβακία για την κατάπνιξη της ελευθερίας του τσεχοσλοβακικού λαού», αλλά και το «Ο Διορθωτής» ήταν επίσης αντικείμενο της συζήτησης που περιστράφηκε επίσης γύρω από το θέμα «της κομμουνιστικής καταπίεσης των διανοουμένων, της διανόησης και της ελεύθερης σκέψης». Σε αντίθεση με τις προηγούμενες εκπομπές του Στ. Αρτεμάκη που είχα παρακολουθήσει και στις οποίες η συνέντευξη αποτελούσε το μισό της εκπομπής, αυτή ήταν εξ ολοκλήρου αφιερωμένη στην συνέντευξη με τον Α. Πάρνη.

Από τα πρώτα δευτερόλεπτα της εκπομπής έγινε φανερό πως ο Στ. Αρτεμάκης αισθανόταν σαν να «είχε πιάσει λαυράκι» πάρα πολύ μεγάλο, απ’ τα μεγαλύτερα της επαγγελματικής του ζωής· τα μάτια του άστραφταν κυριολεκτικά, στο βλέμμα του έλειπε η ρουτινιάρικη αδιαφορία πολλών προηγούμενων συνεντεύξεων, η φωνή του είχε μια ζωηράδα που ελάχιστα θύμιζε την συχνή μονοτονία των πριν εκπομπών, ο ίδιος φαινόταν σαν να βρισκόταν σε ένα είδος υπερδιέγερσης που εκδηλωνόταν όχι μόνο στην ταχύτητα του λόγου, αλλά και σε ένα σχεδόν —με την καλή έννοια του όρου— θεατρικό στιλ που ξεπερνούσε κατά πολύ τον συνηθισμένο ανιαρό και πληκτικό τόνο που κυριαρχούσε άλλοτε. Απέναντί του είχε έναν Α. Πάρνη όχι απλά συγκαταβατικό, καλόβολο και καλόβουλο, αλλά έναν συνομιλητή που τον «σιγοντάριζε» να πάει ένα βήμα ακόμα παραπέρα στις ερωτήσεις του και στον τάχα «προβληματισμό» του για την «κομμουνιστική απειλή»· γελούσε συνεχώς κατανεύοντας και δείχνοντας καταπληκτική ευκολία κι ετοιμότητα να επιβεβαιώσει, να υπερακοντίσει, να υπερθεματίσει τον Στ. Αρτεμάκη…

(Συνεχίζεται)

Μη Απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής

Ανώνυμος είπε...

Ο ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΡΝΗΣ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ: ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ (3/4)

Συνέχεια από το προηγούμενο

Δεν έχει νόημα να αναπαραγάγω εδώ όλο το περιεχόμενο εκείνης της εκπομπής όπως το θυμάμαι· εξάλλου τα κύρια σημεία της συζήτησης τα επισήμανα προηγουμένως. Αξίζει μόνο να υπογραμμίσω δύο σημεία. Πρώτο, ότι ο Α. Πάρνης υποστήριξε με την άνεση ενός ομοϊδεάτη όλη την αντικομμουνιστική και αντισοβιετική βρομερή προπαγάνδα που σερβίρισε ο Στ. Αρτεμάκης χωρίς να δείξει φανερές —στην εκπομπή τουλάχιστον— επιφυλάξεις ή να πάρει κάποιες αποστάσεις, έτσι έστω και για το θεαθήναι. Και δεύτερο, ότι το «ατού» της συνέντευξης ήταν το κομμουνιστικό παρελθόν του Α. Πάρνη κι όχι τόσο τα λογοτεχνικά του έργα· αυτό το «ατού» το εκμεταλλεύτηκαν και οι δυο τους στο έπακρο: ο Στ. Αρτεμάκης παίρνοντας συνέντευξη από έναν «πρώην» που «ξέρει» τον κομμουνισμό εκ των ένδον, έχει «φάει ψωμί κι αλάτι» μαζί με τους κομμουνιστές, ξέρει τι λέει, μιλάει εκ μακράς πείρας, έχουν δει πολλά τα μάτια του, δεν είναι ο πρώτος δηλωσίας που φτύνει σήμερα εκεί πού χτες έγλειφε και ο Α. Πάρνης δίνοντας συνέντευξη ως αξιοπρεπής «πρώην» που συνειδητοποίησε το «λάθος» του, δεν αραδιάζει κακόγουστες χαμέρπειες των κοινών εξωμοτών που πάνε να ανανήψουν εξορίζοντας στο πυρ το εξώτερο ό,τι χθες προσκυνούσαν.

Αν και η εκπομπή μου ’χε κάνει τότε εντύπωση, μου ’χε αφήσει και το αίσθημα μιας έντονης δυσπιστίας: θες από αντίδραση στην προπαγάνδα της δικτατορίας και στον φιλόλογο καθηγητή που τόσο μας τρομοκρατούσε, θες από το οικογενειακό και συγγενικό περιβάλλον που το αποτελούσαν ανηλεώς διωχθέντες και διωχθείσες της Εθνικής Αντίστασης και του Εμφυλίου, θες από τις τότε πρώτες μου επαφές με την κομμουνιστική κοσμοθεωρία, υποτίμησα την εμβέλεια κι αποτελεσματικότητα της συγκεκριμένης προπαγάνδας απορρίπτοντάς την χωρίς παραπέρα προβληματισμό· εκ των υστέρων κατάλαβα πόσο πραγματικά επικίνδυνη ήταν. Το αστείο ήταν ότι ο ντούρος φασίστας φιλόλογος καθηγητής μας απέκλεισε την συγκεκριμένη εκπομπή του Στ. Αρτεμάκη από την συζήτηση στο επόμενο μάθημα των Νέων Ελληνικών, γιατί κεντρικό πρόσωπο ήταν μεν ένας «πρώην κομμουνιστής», αλλά το ύφος του «πρώην» αυτού του φάνηκε ύποπτο και ως εκ τούτου έκρινε την συγκεκριμένη εκπομπή ως μη ενδεικνυόμενη για την εθνικόφρονα διδασκαλία του μαθήματος κλπ. κλπ. Η χουντική-φασιστική παράκρουση σ’ όλο της το μεγαλείο…

Πέρασαν πάνω από τέσσερις δεκαετίες και τον Α. Πάρνη τον είχα ξεχάσει τελείως. Ξαφνικά πριν από κάποια χρόνια τον βλέπω στο πλευρό του Σήφη Ζαχαριάδη ως τον άνθρωπο που υποστήριξε όσο λίγοι τον πατέρα του την εποχή που τον κυνηγούσαν· μετά τον βλέπω να βγάζει βιβλία για τον Νίκο Ζαχαριάδη δημοσιεύοντας μάλιστα και την αλληλογραφία τους· και τον περασμένο Αύγουστο τον βλέπω να τον υπερασπίζεται ο Γιώργος Πετρόπουλος με μια ανάρτηση στον ιστότοπο του «Εργατικού Αγώνα» από τον «κακό» Μάκη Μαΐλη. Έμεινα έκπληκτος! Τηλεφώνησα σ’ ένα παλιό συνομήλικο και συμμαθητή για να τσεκάρω μήπως η μνήμη μου με είχε προδώσει. Ο παλιός μου συμμαθητής όχι μόνο μου επιβεβαίωσε ότι η μνήμη μου δεν με είχε προδώσει σ’ ό,τι αφορούσε την εκπομπή της ΥΕΝΕΔ (είχε κι αυτού τότε η οικογένεια συσκευή), αλλά με διαβεβαίωσε ότι υπάρχει και συνέντευξη του Α. Πάρνη και βιβλιοπαρουσιάσεις των βιβλίων του για τον κομμουνισμό στον «Ελεύθερο Κόσμο» της περιόδου της Χούντας από τον Στ. Αρτεμάκη· στην συνέντευξη μάλιστα στην εφημερίδα ο Α. Πάρνης είναι χειρότερος στην υιοθέτηση των αντικομμουνιστικών επιθέσεων του Στ. Αρτεμάκη απ’ ό,τι ήταν στην συνέντευξη στην τηλεόραση…

(Συνέχεια και τέλος στο επόμενο)

Μη Απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής

Ανώνυμος είπε...

Ο ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΡΝΗΣ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ: ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ (4/4)

(Συνέχεια και τέλος από το προηγούμενο)

Δεν θέλω να κουράσω άλλο τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες μ’ αυτήν την ιστορία. Δεν αμφισβητώ καλή τη πίστει τα όσα ισχυρίζεται ο Σήφης ο Ζαχαριάδης για τον Α. Πάρνη. Δεν τον κρίνω ως λογοτέχνη ή ως ποιητή ή ως μεταφραστή. Δεν κάνω τον «ιεροεξεταστή» αναφορικά με το τι πίστευε κάποτε και τι πιστεύει τώρα.

Έπειτα δεν ξέρω αν υφίστανται αρχεία των τηλεοπτικών εκπομπών της ΥΕΝΕΔ της εποχής. Ο «Ελεύθερος Κόσμος» της περιόδου 1967–1974 δεν μου προσβάσιμος ή προσπελάσιμος. Επομένως δεν μπορώ να τσεκάρω την απόλυτη ακρίβεια όσα η μνήμη διατήρησε από εκείνα τα μαύρα χρόνια. Όσα θυμάμαι καλά, τα γράφω εδώ ενσυνείδητα και ζητώ συγνώμη αν τυχόν η μνήμη μου δεν με βοήθησε σε κάποια επουσιώδη σημεία.

Καταθέτω όσα προηγουμένως έγραψα για τον Α. Πάρνη γιατί θεωρώ —ακριβώς τις μέρες που συμπληρώνονται σαράντα χρόνια από την πτώση της Χούντας— απαράδεκτες τις συνομωσίες σιωπής γύρω από το όχι και τόσο εύοσμο παρελθόν ανθρώπων που άσχετα με την μέχρι τότε διαδρομή τους στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα δεν στάθηκαν στο ύψος τους όταν έπρεπε· τέτοια αποσιώπηση αποτελεί προσβολή προς τους αγώνες και τις θυσίες του ελληνικού λαού στον αντιδικτατορικό αγώνα. Και πολύ περισσότερο καθώς αυτή η αποσιώπηση προωθείται από γνωστούς αντιΚΚΕ κύκλους που εζήλωσαν την δόξα του Μανιαδάκη (και —ειρήσθω εν παρόδω— πολύ καλά έκανε κατά την γνώμη μου ο Μάκης Μαΐλης και στιγμάτισε μια συγκεκριμένη καπηλεία του Α. Πάρνη).

Εύχομαι αυτό το σχόλιο να αποτελέσει αφορμή κι έναυσμα σχετικής έρευνας της περίπτωσης από νεότερους μου που θα έχουν πρόσβαση στο απαραίτητο αρχειακό υλικό.

Ελπίζω στην κατανόηση όλων που μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν το μακροσκελές αυτό σχόλιο κι ευχαριστώ για την δημοσίευση,

Μη Απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής

Ανώνυμος είπε...

ΔΥΟ ΠΑΡΟΡΑΜΑΤΑ

Στην συνέχεια 4/4 στην δεύτερη παράγραφο από την αρχή αντί: την απόλυτη ακρίβεια όσα η μνήμη να διαβαστεί παρακαλώ: με απόλυτη ακρίβεια ό,τι η μνήμη

Στην αρχή των συνεχειών 2/4 και 3/4 το: Συνέχεια από το προηγούμενο να μπει παρακαλώ σε παρένθεση: (Συνέχεια από το προηγούμενο)

Παρντόν!

Μη Απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής

Οικοδόμος είπε...

«Μη Απολιθωμένε…» αναγνώστη, καλησπέρα.

Διάβασα με προσοχή όσα γράφεις και το κείμενο του Τσαούση.
Η αλήθεια είναι πως μέχρι τώρα δεν είχα προσέξει την απουσία αναφοράς στην περίοδο της χούντας. Αντίθετα μου προξενούσε πάντα εντύπωση ότι τα βιογραφικά σημειώματα του Πάρνη (Αν θυμάμαι καλά στο βιβλίο του «Η οδύσσεια των διδύμων», στη Ναυτεμπορική, οι δυο αναφορές στον Ριζο, αλλά και το επίσημο στην ιστοσελίδα του Πάρνη), δεν κάνουν καμιά αναφορά στο ΚΚΕ. Αποκρύπτεται (κατά τη γνώμη μου) ότι ο Πάρνης ήταν μέλος του κόμματος, και από τον ίδιο, αλλά και από το κόμμα (Ριζοσπάστης). ‘Ίσως για να μην «Ξύνει δηλαδή τις πληγές μας» που είπε (αν είπε) ο Χαρίλαος στον Πετρόπουλο (σύμφωνα με τον Πετρόπουλο). Εκτός πια και αν όντως δεν ήταν μέλος του ΚΚΕ (είναι όμως δυνατόν με τέτοια δράση και θέσεις ευθύνης;).

Αν και τόσο «πολυφορεμένο» το «πέφτω από τα σύννεφα» είναι νομίζω η πιο κατάλληλη έκφραση για να αποδώσει την έκπληξή μου. Και αν κρίνω από τα στοιχεία που παραθέτει ο Τσαούσης (που φαίνεται να μην επιδέχονται αμφισβήτησης), πρόκειται για γεγονότα και όχι εικασίες.

Θα πω μόνο τούτο. Η προσφορά του Πάρνη στα Γράμματα της Αντίστασης είναι μεγάλη και δεν διαγράφεται από τη μετέπειτα πορεία του. Αυτό που με θλίβει είναι το «μετέπειτα»…

Ευχαριστώ για το σχόλιο-κείμενό σου.
Καλή δύναμη!