«Κι ακούστηκαν κιόλας απ' τ' ανάκτορα
οι πρώτοι πυροβολισμοί σου, Τζον,
κι ακούστηκαν και πάλι οι πυροβολισμοί σου,
όταν κηδεύαμε Τζον τους νεκρούς μας που εσύ τους εσκότωσες
την ώρα που ο λαός γονατισμένος στο Σύνταγμα
έκλαιγε τους νεκρούς του, Τζον... Ετούτη η σφαίρα σφηνώθηκε στην καρδιά των νεκρών μας,
και τούτος δω ο λαός που ποτέ δε γονάτισε παρά μονάχα μπροστά
στους νεκρούς του
σηκώθηκε με μια καρδιά, να βγάλει απ' των νεκρών του την καρδιά την
εγγλέζικη σφαίρα.
Ετσι σηκώθηκε ο Δεκέμβρης, Τζον, με τους δικούς σου πυροβολισμούς
έτσι σηκώθηκε και πάλι αυτός ο λαός φωνάζοντας:
Λευτεριά ή θάνατος
Λευτεριά ή θάνατος
Λευτεριά ή θάνατος (...)
Οι γειτονιές είναι έρημες. Είναι γυμνές οι γειτονιές.
Τα σπίτια είναι καμένα. Κείνο το ηρώο
με τις ασβεστωμένες πέτρες, με τις γλάστρες που κουβάλαγαν οι
γριούλες
έγινε στάχτη τώρα. Τον ξύλινο σταυρό
με τα πολλά τα ονόματα των λαϊκών ηρώων
τον κάψαν στην πλατεία. Μοναχά το κράνος το ελασίτικο
δεν έλιωσε στη φλόγα - απόμενε
πεταμένο στο δρόμο της έρημης γειτονιάς.
Μα εμείς τα θυμόμαστε τα ονόματα
και τ' άλλα ονόματα που δεν είχαμε ακόμα προφτάσει
να τα γράψουμε στους ξύλινους σταυρούς - τα θυμόμαστε (...)
Ετσι τέλειωσε ο Δεκέμβρης.
Ερριξε ο Λαός τον μπόγο του στον ώμο του
κι έφυγε ο Λαός. Δεν τον σηκώνει ο τόπος.
Οπου δεν είναι λευτεριά δεν τον σηκώνει ο τόπος.
Τραβάει πιο πάνου να στήσει το ταμπούρι του.
Ετσι τέλειωσε ο Δεκέμβρης. Η Αθήνα απόμεινε έρημη.
Κλεισμένα τα γραφεία του Κόμματος
κλεισμένα τα γραφεία του ΕΑΜ
κλεισμένα τα γραφεία του «Ριζοσπάστη»
κλεισμένα τα σπίτια
κλεισμένα τα στόματα
κλεισμένες οι καρδιές.
Κατέβηκαν οι σημαίες απ' τα μπαλκόνια.
Κι η οδός Σταδίου μετονομάστηκε σε οδό Τσώρσιλ (...)»
«Οι γειτονιές του κόσμου» (απόσπασμα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου