"Εγώ ‘μαι ο Εργάτης!" - Θοδόσης Πιερίδης

Έργο του Ηλία Προκοπίου

Εγώ ‘μαι ο άνθρωπος με τα χοντροπάπουτσα,

με τους ρόζους στις παλάμες.

Με τα ίχνη του λαδιού και της σκόνης

στων νυχιών μου τις ρίζες.

Εγώ ‘μαι που σκάβω τους δρόμους

για να περάσουν μαζί μου οι ανθρώποι.

Εγώ ‘μαι που χτίζω - πρώτος μαζί μ’ όλους

τους ανθρώπους.

Εγώ ‘μαι που δέχομαι τις πρώτες λαβωματιές

πρώτος μαζί μ’ όλους τους ανθρώπους.

Εγώ ‘ μαι που τη νίκη φέρνω - πρώτος μαζί

μ’ όλους τους ανθρώπους.

Κι ο ποιητής που διάλεξε

τη λέξη να ταιριάζει με την πράξη

μπορεί να πει πως είμαι η πρωτοπόρα τάξη.

Κι αν είναι παλικάρι και τολμά

να λέει κάθε ομορφιά με τ’ όνομά της

μπορεί να γράψει πως εγώ ‘μαι ο δουλευτής,

εγώ ‘μαι ο Εργάτης!

Θοδόσης Πιερίδης, ποιητής της Ειρήνης 
του Πέτρου Νικολάου

Γέννημα και θρέμμα του κυπριακού λαού και των πολύχρονων αγώνων του για λευτεριά και κοινωνική πρόοδο, ο Θοδόσης Πιερίδης άνοιξε ορίζοντες με το έργο του, όχι μόνο στον κυπριακό πνευματικό χώρο, αλλά και στον ελλαδικό και πιο πέρα ακόμη. Γεννήθηκε το 1908 στο Τσέρι. Έζησε τα παιδικά του χρόνια στο Κάιρο της Αιγύπτου. Μεγάλωσε στο Κάιρο και σπούδασε αργότερα στη Σορβόννη της Γαλλίας γαλλική φιλολογία και ιστορία του πολιτισμού. Όμως η ψυχή του ήταν παντοτινά ριζωμένη στα χώματα της Κύπρου και του χωριού του. Πολύ νέος βρήκε το δρόμο του στις γραμμές των προοδευτικών ανθρώπων και τελικά στο κόμμα της εργατικής τάξης. Δεν ήταν απλώς μεγάλος τεχνίτης του ποιητικού λόγου, αλλά αγωνιστής, κομμουνιστής ποιητής, μέλος του ΑΚΕΛ, του κόμματος της εργατικής τάξης της Κύπρου.

Μέσα στην ελληνική παροικία της Αιγύπτου όπου ήταν και πολλοί Κύπριοι, ο Θ. Πιερίδης έγινε μια ηγετική φυσιογνωμία του προοδευτικού αριστερού κινήματος. Διάλεξε κι αυτός το δύσβατο δρόμο της ζωής, της επαναστατικής πάλης, ενώ μπορούσε να ζήσει ήσυχα, μικροαστικά με τις ανέσεις και της κολακείες της αστικής τάξης, που σε τέτοια περίπτωση θα τον αγκάλιαζε και θα τον προωθούσε. Προτίμησε όμως το λαό, τον απλό, τον καταπιεζόμενο, τον εκμεταλλευόμενο λαό. Και αντί τις κολακείες των αστών διάλεξε την τραχιά, μα ειλικρινή γλώσσα του εργαζόμενου λαού. Άλλωστε από το λαό προήλθε και το λαό τάχθηκε να υπηρετήσει με όλες του τις δυνάμεις.

Οράματα δεμένα με τη ζωή του Θ. Πιερίδη ήταν η ειρήνη κι ο σοσιαλισμός. Δύο πράγματα αδιαχώριστα και αλληλένδετα. Γι’ αυτό και λίγο πριν την έκρηξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου όταν ιδρύθηκε η διεθνής Ειρηνική Ένωση, με σκοπό τον αγώνα ενάντια στο φασισμό κα την αποτροπή του πολέμου ο Πιερίδης ήταν ανάμεσα στους πρωτεργάτες αυτής της κίνησης. Όταν ο Ελληνικός απελευθερωτικός σύνδεσμος κινητοποίησε όλες τις προοδευτικές δημοκρατικές δυνάμεις στην Αίγυπτο για την ενίσχυση της ελληνικής αντίστασης και την αποστολή βοήθειας στον σκληρά δοκιμαζόμενο και λιμοκτονούντα ελληνικό λαό, που στέναζε κάτω από την μπότα του χιτλεροφασισμού, ο Πιερίδης ήταν στους πρωτοπόρους. Το Γενάρη του 1944 σαν αρχισυντάκτης του ”Έλληνα” και διευθυντής του εκδοτικού ‘’Ορίζοντες” συλλαμβάνεται μαζί με άλλους ύστερα από τα δραματικά γεγονότα της Μέσης Ανατολής, και ρίχνεται στις φυλακές. Η έκδοση του ‘’Έλληνα” συνεχίζεται μετά την αποφυλάκιση του. Κι όταν το καλοκαίρι του 1947 επέστρεψε στην Κύπρο η κυβέρνηση του τότε βασιλιά Φαρούκ απαγόρευσε την επιστροφή του στην Αίγυπτο.

Ο Θοδόσης έμεινε στην Αμμόχωστο, όμως όχι μόνο δεν έπαψε να αγωνίζεται, αλλά ανέπτυξε ακόμη πιο πλούσια πολιτική και πνευματική δραστηριότητα. Από της στήλες του ‘’Νέου Δημοκράτη”, δημοσιογραφικού οργάνου του ΑΚΕΛ, συνέχισε να τραγουδά την πάλη των λαών για λευτεριά, ειρήνη, κοινωνική πρόοδο, σοσιαλισμό. Αργότερα στο Παρίσι και στο Βουκουρέστι, ο Πιερίδης μαζί με το βαθυστόχαστο ποιητικό έργο του και με πολυτιμότατες υπηρεσίες συνέχισε στο δημοκρατικό κίνημα της Ελλάδας. Ύμνησε με τα τραγούδια του το αντάρτικο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα της Ελλάδας και τους αγώνες των Ελλήνων κομμουνιστών. Συμμετείχε ενεργά στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης. Όταν γύρισε στην Κύπρο μετά την ανεξαρτησία ασχολήθηκε έντονα με την πνευματική και δημοσιογραφική ζωή του τόπου. Κείμενά του δημοσιεύονταν σε λογοτεχνικά περιοδικά σε Κύπρο και Ελλάδα αλλά και στο περιοδικό Νέα Εποχή και στην εφημερίδα Χαραυγή. Το 1965 συμμετείχε στη Διεθνή Συνάντηση Συγγραφέων που έγινε στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας και μίλησε με θέμα: Το χρέος των συγγραφέων να συμβάλουν με το έργο τους στην εδραίωση της ειρήνης.

Τον 1966 χάνει την ακριβή συντρόφισσά του στη ζωή, Αλεξάνδρα ύστερα από μακροχρόνια αρρώστια. Η απώλεια αυτή ήταν «ο μεγάλος χαλασμός» για τον ποιητή, ο οποίος ήταν και ο ίδιος άρρωστος. Στο Βουκουρέστι που μεταβαίνει η υγεία του χειροτερεύει δραματικά. Ο Θοδόσης Πιερίδης πεθαίνει στις 23 του Γενάρη του 1968. Μεταφέρθηκε στην Κύπρο συνοδευόμενος τιμητικά από αντιπροσωπεία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρουμανίας και κηδεύτηκε με σεβασμό και τιμή από το Κόμμα του, το ΑΚΕΛ. Κοινός τάφος στη Λευκωσία σκεπάζει τον ποιητή και τη συντρόφισσά του.

Το Θοδόση Πιερίδη τον τιμάμε όχι μόνο σαν άνθρωπο του πνεύματος και της τέχνης, αλλά και σαν αγωνιστή, σαν κομμουνιστή, σαν άνθρωπο. Το ποιητικό έργο του είναι εμπνευσμένο από τους αγώνες του λαού δια λευτεριά, ειρήνη, κοινωνική πρόοδο. Ήταν κοντά στο λαό, μαζί με το λαό, ένα με το λαό. Ένοιωθε τους πόνους και τους στοχασμούς του λαού γι’ αυτό και τον απέδωσε σωστά, αληθινά στο έργο του. Τραγούδησαν μαζί με το λαό όχι μόνο τις πίκρες, τα δάκρυα, το αίμα, τους αναστεναγμούς, αλλά και τους οραματισμούς του μέλλοντος που είναι αισιόδοξο, πανευτυχές, πραγματικά λεύτερο, γιατί το μέλλον μας είναι η παντοτινή ειρήνη και ο σοσιαλισμός.

Προοδευτική