Αδημονώντας για την πρώτη φθινοπωρινή βροχή…

...με συντροφιά  ένα ποίημα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη.

ΠΟΘΟΣ

Βαθύ χινόπωρο γοερό, πόσον καιρό σε καρτερώ,

με τις πλατιές, βαριές σου στάλες·

των φύλλων άραχλοι χαμοί, των δειλινών αργοί καημοί,

που με μεθούσατε τις προάλλες…

Τα καλοκαίρια μ’ έψησαν, και τα λιοπύρια τα βαριά,

κι οι ξάστεροι ουρανοί οι γαλάζιοι:

απόψε μου ποθεί η καρδιά, πότε να ρθει, μες στα κλαριά,

ο θείος βοριάς και το χαλάζι!

Τότε, γερτός κι εγώ, ξανά, μες στα μουγγά τα δειλινά,

θ’ αναπολώ γλυκά, ―ποιος ξέρει,

και θα με σφάζει πιο πολύ, σαν ένα μακρινό βιολί,

το περασμένο καλοκαίρι…

ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ

(ΠΟΙΗΜΑΤΑ, εκδόσεις ΖΗΤΡΟΣ, Θεσσαλονίκη 2001)