Θάνος Ανεστόπουλος, τελευταίος σταθμός

Δεν χάνονται αυτοί που σε συντρόφεψαν κάτω από τις γυμνές λεύκες το λιόγερμα, σε μια γκρίζα ακροθαλασσιά περιμένοντας το σκοτάδι, κλωτσώντας το ίδιο άδειο κουτί μπύρας πάνω στη νυσταγμένη  άσφαλτο ένα αυγουστιάτικο ξημέρωμα.

Δεν χάνονται αυτοί που μοιράστηκαν την ψυχή τους, όπως μοιράζεται κανείς μια αγκαλιά ή ένα τσιγάρο.

Δεν χάνονται αυτοί που ερωτεύτηκαν την ποίηση και τους αγάπησαν οι ποιητές.

Δεν χάνονται αυτοί που δεν σταμάτησαν να υμνούν τη ζωή, ακόμα κι όταν η ζωή τους πρόδωσε.

Καλό ταξίδι Θάνο, δεν θα χαθούμε.

Τελευταίος σταθμός

Σβήνει το φως

από τα μάτια μου

κι όλα όσα έζησα

μπρος μου περνάνε.

Στέκομαι εδώ

στον τελευταίο σταθμό

με όλα όσα αγάπησα

και πήγαν χαμένα.

Δε μετανιώνω πια,

όλα ή τίποτα,

δάσος και ερημιά,

αυτή ήταν η ψυχή μου,

πάει πια.

Σαν νοσταλγώ

πουλιά με παν μακριά,

πόνο δεν νιώθω πια

μόνο θυμάμαι.

Πάντα έλεγες

πως η ζωή είν’ στιγμές,

κύμα που σκάει σ’ ακτές,

κερί που λιώνει.

Δε μετανιώνω πια

όλα ή τίποτα,

δάσος και ερημιά,

αυτή ήταν η ψυχή μου,

πάει πια.

Δεν κόβεται στα δυο η ζωή

είναι ήλιος και μαζί βροχή

κι ούτε για μια αιωνιότητα

δεν θ’ άλλαζα μια μέρα απ’ αυτή.

Δεν κόβεται στα δυο η ζωή

είναι κόλαση, παράδεισος μαζί

κι αυτά που έζησα

είτε άσχημα, είτε όμορφα

ήσαν εγώ κι εσύ.

Δεν κόβεται στα δυο η ζωή

είναι ήλιος και βροχή μαζί.

Θάνος Ανεστόπουλος

(Διάφανα Κρίνα)