ΛΕΝΙΩ ΜΟΥ, Σ’ ΑΓΑΠΩ

Το ποίημα που παρουσιάζουμε σήμερα γράφτηκε από τον Γιάννη Παλαβό το 1957 στις Φυλακές Αίγινας, όπου ο κομμουνιστής αγωνιστής βρισκόταν έγκλειστος, για «αντεθνική δράση». Περιλαμβάνεται στην «ανά χείρας έκδοση» (ανατύπωση, 2015) της Σύγχρονης Εποχής ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ. Πρόκειται για έκκληση των πολιτικών κρατουμένων εκείνης της εποχής που τυπώθηκε το 1962 από την ΕΔΑ. Στη συνέχεια, συμπληρωμένη με γαλλική μετάφραση τυπώθηκε στη Λαϊκή Δημοκρατία Γερμανίας για την ενημέρωση στο εξωτερικό και την κινητοποίηση της διεθνούς κοινής γνώμης και αλληλεγγύης.

ΛΕΝΙΩ ΜΟΥ, Σ’  ΑΓΑΠΩ

Είναι δυο λόγια από την προσευχή μου

που κάνω κάθε πρωί

και κάθε βράδυ

μπροστά στο Λαό μας.

«Κάποιος που θα γνωρίσεις αργότερα»,

έτσι άρχισε η Αγάπη μας

που μεγάλωσε με του Λαού μας

τα όνειρα.

Αυτό όμως είναι άλλος λόγος,

τώρα είναι για τα λουλούδια

που μου ’στειλες.

Εδώ στη φυλακή είναι κακό πράγμα

να μπαίνουν λουλούδια.

Τα ’χουν κι αυτά στο «απαγορεύεται»

για να μη δοκιμάσουμε λίγη χαρά!

Τα λουλούδια σου όμως πέρασαν.

Τα κατάφεραν.

Δεν μπόρεσαν να τα πιάσουν.

Είναι λουλούδια της Αγάπης

και η Αγάπη περνάει παντού.

Δεν την εμποδίζουν οι ψηλοί

μαντρότοιχοι που κρύβουν τον ήλιο.

Δεν την εμποδίζουν οι εφτά

σιδερόπορτες ώσπου να φτάσεις

στο σκοτεινό και υγρό κελί σου.

Δεν την φοβίζουν τα ντουφέκια

των σκοπών που φράσσουν

την πόρτα της φυλακής.

Στην καρδιά της μάνας

που λαχταράει να δει το παιδί της.

Δεν μπορούν να φοβίσουν την Αγάπη.

Δεν μπορούν να σκοτώσουν την Αγάπη.

Δεν μπόρεσαν να την σκοτώσουν

ούτε όταν περασμένα τα μεσάνυχτα

άρπαζαν το παιδί από την

αγκαλιά της Μάνας,

ούτε όταν έκοβαν το γάλα

από το βυζανιάρικο

κι άφηναν το μωρό

μονάχο του στην κούνια,

ούτε όταν από την αυλή

του σπιτιού άρπαζαν τον αγαπημένο

και σώριαζαν την καλή του

στο κατώφλι της πόρτας.

Ούτε όταν άρπαζαν τον άντρα

από τη δουλειά

κι άφηναν τη γυναίκα

να περιμένει 22 ολόκληρα χρόνια!

Ούτε όταν οι κάννες

των ντουφεκιών

έχασκαν αχόρταγες.

Πήρα τα λουλούδια σου στα χέρια μου.

Τι θα πει αυτό εδώ,

σ’ αυτήν την άβυσσο,

που δε φυτρώνουν

ούτε μούσκλια.

Τα χάιδεψα.

Μιλιά δεν μπόρεσα να βγάλω

κι έσκυψα και τα φίλησα.

…

Τι να γράψω στην Αγαπημένη μου;

Πάνε πάνω από τριάντα χρόνια

που σταυρώσαμε τα σπαθιά

της ζωής σε όρκο

και νιώθουμε τώρα

πως είμαστε νεότεροι!

Ψάχνω και δεν μπορώ,

πολυαγαπημένη μου, πώς αλλιώς

να στο πω,

παρά με δυο λόγια από την

προσευχή μου, που κάνω κάθε

πρωί και βράδυ, μπροστά στο Λαό μας.

Λενιώ μου, σ’ αγαπώ.

Φυλακές Αίγινας 1957

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΛΑΒΟΣ