Έχω απάνω στό τραπέζι μου
τη
φωτογραφία του ανθρώπου
με
το άσπρο γαρούφαλο—
που
τον ντουφέκισαν
στό
μισοσκόταδο
πριν
απ’ την αυγή,
κάτω
απ, το φως των προβολέων.
Στο
δεξί του χέρι
κρατάει
ένα γαρούφαλο
πούναι
σα μια φούχτα φως
απ’
την ελληνική θάλασσα.
Τα
μάτια του τα τολμηρά,
τα
παιδικά
κοιτάζουν
άδολα
κάτω
απ’ τα βαριά μαύρα τους φρύδια.
Έτσι
άδολα—
όπως
ανεβαίνει τό τραγούδι
σα
δίνουν τον όρκο τους
οι
κομμουνιστές.
Τα
δόντια του είναι κάτασπρα—
ο
Μπελογιάννης γελά.
Και
το γαρούφαλο στο χέρι του
είναι
σαν το λόγο πούπε στους ανθρώπους
τη
μέρα της λεβεντιάς—
τη
μέρα της ντροπής.
Αυτή
η φωτογραφία
βγήκε
στο δικαστήριο
ύστερ’
απ’ την καταδίκη σε θάνατο.
ΝΑΖΙΜ
ΧΙΚΜΕΤ
(Δημοσιεύτηκε
στο περιοδικό “Σοβιετική Γυναίκα” τον
Απρίλη του 1952)
Από το βιβλίο «ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ, ποιήματα» (δεν
αναφέρεται ποιος έκανε τη μετάφραση), εκδόσεις ΜΟΣΧΟΣ («Ανατύπωση από την
Ελληνική έκδοση που έγινε στις Λαϊκές Δημοκρατίες»).
1 σχόλιο:
Α Θ Α Ν Α Τ Ο Σ.
Φάρος και οδηγητής μας στους νέους αγώνες...
Δημοσίευση σχολίου