Η ΠΕΤΡΑ ΤΗΣ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΥ

ΠΟΛΛΕΣ φορές ο ακριβός φίλος και σύντροφος, ο δημοσιογράφος και ιστορικός συγγραφέας Κυριάκος Σιμόπουλος, που αθόρυβα και εν σιωπή έφυγε για πάντα, στην αναφορά του για τα μακρονησιώτικα μιλούσε συχνά για της πέτρας το μαρτύριο, που το 'χε ζήσει μαζί με εκατοντάδες φαντάρους και πολίτες που πέρασαν τότε από το φοβερό αυτό κολαστήριο.

ΚΑΘΩΣ τούτη την ώρα το καράβι πλαταγίζει για το Μακρονήσι στο καθιερωμένο χρονιάτικο προσκύνημα μνήμης και τιμής, η στήλη δίνει το ποιητικό κείμενο που με πίστη κι ελπίδα αταλάντευτος πάντα δούλεψε στο «σύρμα» της Μακρονήσου ο αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης Κυριάκος Σιμόπουλος.

Η ΠΕΤΡΑ ΤΗΣ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΥ

Τούτη η πέτρα που κουβαλάω τρία χρόνια
βαριά σαν προγονικός κλήρος
βουλιάζει το κορμί σαν χρέος απλήρωτο.
Τούτη η πέτρα η νιόκοπη
στο μπόι μου μια ταφόπλακα
βελονιάζει σαν την αγρύπνια
δαγκώνει σαν αγρίμι αιχμάλωτο.
Τα δάχτυλά μου γυάλισαν στη σκληρή της σάρκα.
Τα δάχτυλά μου τις ζεστές της φλέβες χάιδεψαν /
ΙΙ
Σαν δεν απόμενε τίποτα που να μην αγάπησες
κι η καρδιά σου διψάει ακόμα
αγαπάς πια το βαρύθυμο πόνο σου
Τους κόμπους απ' το σκουριασμένο συρματόπλεγμα
τον διπλωμένο αβέβαιο ίσκιο σου.
Αγαπάς τούτη την αλάξεφτη πέτρα
απ' τα σπλάχνα της γης ξεθαμμένη
σαν παιδί πρωτογέννητο.
Την αγαπάς σαν τον τυραγνικόν έρωτα
σαν το σκουριασμένο νερό της δίψας.
Τούτη η αλάξεφτη πέτρα
μυρίζει ζεστό ψωμί και μπαρούτι
αχνίζει 'σα νέα πληγή
απ' την καρδιά του βράχου θραψερή
ζυμώνεται στα δάχτυλά μου υπάκουη.
Είμαστε από την ίδια σάρκα
κι όντας ματώνει η φλέβα της
έναν επίδεσμο στο χέρι δένω από πηλό.
ΙΙΙ
Τούτη η πέτρα που κουβαλάω τρία χρόνια
το προαιώνιο μυστικό της με δασκάλεψε
τους αναστεναγμούς μου να πετρώνω
τ' ασίγαστα όνειρά της να ονειρεύομαι.
Μουράγια των χαμένων καραβιών.
Γιαπιά για τα παλάτια της ειρήνης.
Κλέφτικα ταμπούρια.
Ασβεστοκάμινα ν' ασπροκοπήσουν
της ευτυχίας τα σκαλοπάτια
IV
Λιοτρίβες και μυλόπετρες
Της Αρτας το γεφύρι
Βότσαλο στο λαζούρι του γιαλού
Και μαρμαρένια αλώνια.
Πέτρα την πέτρα περπατεί
Λιθάρι το λιθάρι
Πετροβολάει τη θάλασσα
Πετροβολάει το κύμα
Κι η πέτρα του πνιγμένου στο βυθό
Το ματωμένο οδόφραγμα
Πέτρινα μέτωπα
Πέτρινα μάτια
Πέτρινες καρδιές.
V
Και τώρα που μακραίνει το άγγιγμά της
Κι άλλο χιτώνα από το δέρμα μου δεν έχω
Τη νιώθω ακόμα στο κορμί
Σαν γυλιό εκστρατείας.
VI
Την πέτρα τούτη που κουβαλάω τρία χρόνια
Κι όπως πηδάει δαμάλι που το κέντησε οίστρος
Κι ως πεταρίζει τα φτερά πουλί στερνά από μπόρα
Τον ώμο μου να λευτερώσω δε βολεί
Κι ουδέ ξέρω
Ανθρωπος είμαι για πέτρα αναστημένη
Μ' ένα ψηφί να σημαδεύει τα χιλιόμετρα
Στην πορεία του κόσμου.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ

Του Νίκου ΚΑΡΑΝΤΗΝΟΥ - Ριζοσπάστης, Κυριακή 25/5/2003