«Μακάρια πληγή» αλληλεγγύης
 |
Σκέψεις,
εικόνες, αισθήσεις, συναισθήματα, «γεννήματα» της ανάγκης του να πει τα
πράγματα με το όνομά τους, να τα πει με αλληγορική αποφθεγματικότητα
και με ποιητικότητα, καθώς είναι φύση ποιητική. «Με το ισπανικό σπαθί
μου τρομάζω το άστρο μου να πάψει να γυρνάει σαν πεινασμένο σκυλί να
γίνει λυπημένος άντρας που φωνάζει: "Λάμψτε, αγάπες μου, λάμψτε, καείτε,
αγάπες μου, καείτε κι αν κανείς δεν σας βλέπει εγώ ο κομήτης θα σας
πάρω μαζί μου"».
Ο Γιώργος Κακουλίδης, στη «Μακάρια Πληγή»
(εκδ. Γαβριηλίδης), τη νέα ποιητική συλλογή, με ευρηματικότητα δίνει
ποιητική υπόσταση στις λέξεις που με τη σειρά τους σπαρταράνε, σφαδάζουν
σημαίνοντας το νόημα: «Πούλησα αίμα / στην ακτή της παιδικής ηλικίας /
όπου τα μάταια αιώνια κύματα / προσπαθούσαν να τη συνεφέρουν./ Πούλησα
αίμα / στα πουλιά / στις γυναίκες / στον προφήτη / Ζήτησα ακρόαση από το
αηδόνι / το μόνο που γνωρίζει πως είμαι άνεμος».
Οι σκέψεις του,
με οξεία κρίση και εξονυχιστική παρατηρητικότητα, χωρίς να αγκομαχούν σε
δαιδαλώδεις αόριστες ποιητικές συλλήψεις, κερδίζουν χρόνο, κερδίζουν
μάχες, κερδίζουν ζωή. «Ας είναι καλά η παραμυθιά / που με μεγάλωσε / ας
είναι καλά τα χέρια που ανακατεύουν το γάλα και τα σπλάχνα».
Αντιμετωπίζοντας τη φωτιά «καίγεται» πραγματοποιώντας με την ποίηση το
ωραίο ταξίδι. Σαν πουθενά αλλού να μη βρίσκει πιο όμορφο λιμάνι παρά
εκείνο των λέξεων. Χρησιμοποιεί τις λέξεις σαν οχυρά που μέσα τους
νιώθει ασφαλής: «Ετσι έφτασα στην έξοδο / εγώ ένας μαυριτανός / από τις
ανατολικές συνοικίες / με τα λόγια μου να κατεβαίνουν από τους ψηλούς
κέδρους / για να σας παρηγορήσουν».
Η ψυχή του παρακολουθεί στενά
το κάθε θαύμα: «Αφήνουμε πίσω μας τ' άστρα / και τους πένθιμους γαλαξίες
/ για να λύσουμε εδώ / κάτι λεπτές διαφορές / που μας εμποδίζουν / να
γίνουμε πεταλούδες». Ετσι που όλα τα ποιήματά του γίνονται σκαλοπάτια
για μια σπουδαία ανάβαση: «Στον ουρανό», εκεί όπου μετακινούνται οι
«στρατιές» των ονείρων για να ξεφύγουν από το σκοτάδι και τη λύπη. «Ολα
πετάνε / μόνο εγώ κυνηγώ την ψυχή / και όχι τη μοίρα μου»...
Με τη «Μακάρια Πληγή» ο Γιώργος Κακουλίδης
μοιάζει να εξωραΐζει τον φόβο... «Είμαι κοντά, περίμενε και μην
παγώνεις / στο κάλεσμα της νύχτας μη σιμώνεις». Στο παιχνίδι αυτό με τις
λέξεις αλληλεγγύης, επιστρέφει και αντιμετωπίζει το άχθος των καιρών:
«Ηθελα να χαρίσω αίμα / σε λουλούδια που σπάνε μες στη γαλήνη /
λουλούδια που τρέμουν μέσα σε δίνη / λουλούδια που δεν γνώρισαν χώμα /
και στους εφτά ουρανούς πετάνε ακόμα / ανέμελα με ανοιχτά τα πέταλά
τους...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου