Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ – Γυναίκα




Στον Αντώνη Μωραΐτη

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία.
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δε με ορίζει.

Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μας μούντζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη, αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά, σε μια σπηλιά, στην Αλταμίρα.

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ που μ' είδες.
Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες.

Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.

Πράσινο. Αφρός, θαλασσινό βαθύ και βυσσινί.
Γυμνή. Μονάχα ένα χρυσό στη μέση σου ζωστήρι.
Τα μάτια σου τα χώριζαν εφτά Ισημερινοί
μες στου Giorgione το αργαστήρι.

Πέτρα θα του 'ριξα και δε με θέλει το ποτάμι.
Τι σου 'φταιξα και με ξυπνάς προτού να φέξει.
Στερνή νυχτιά του λιμανιού δεν πάει χαράμι.
Αμαρτωλός που δε χαρεί και που δε φταίξει.

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.

Ινδικός Ωκεανός 1951

ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ

Τι να πούμε άραγε για την μαγική μουσική του Θάνου Μικρούτσικου και την αξεπέραστη ερμηνεία του Γιάννη Κούτρα... Καλύτερα τίποτα. Ας ταξιδέψουμε μόνο:


2 σχόλια:

sofia είπε...

Αξεπέραστη πράγματι η ερμηνεία του Γιάννη Κούτρα. Θεατρική. Κατορθώνει πέρα από τα δυνατά συναισθήματα να εικονοποιεί τους στίχους με τη φωνή του. Νομίζω ότι κανένας άλλος δεν έχει πετύχει να ερμηνεύσει με τόσο σπαρακτικό τρόπο τον Καββαδία και να ταιριάξει τόσο δραματικά με τη μουσική του Μικρούτσικου. Όλοι οι άλλοι απλώς τραγουδούν.

Πολύ όμορφη η επιλογή σου.

Καλησπέρα

Οικοδόμος είπε...

Καλησπέρα Σοφία.
Ο Κούτρας θα μπορούσε, πιστεύω, να μας δώσει περισσότερα τραγούδια. Ίσως να αδίκησε και ο ίδιος τον εαυτό του. Όμως τελικά δεν έχει καμιά σημασία. Τον αγαπάμε για τις στιγμές που μας χάρισε. Και είναι πολύ μεγάλες.
Να είσαι καλά.
Καλή δύναμη!