Μ΄
αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός
κάθε
καρφί του πίκρα και λυγμός
Μα
όταν γυρίζαμε το βράδυ απ΄ τη δουλειά
εγώ
και εκείνη όνειρα, φιλιά
Το
`δερνε αγέρας κι η βροχή
μα
ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή
Αχ,
το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή.
Πάρ΄
το στεφάνι μας, πάρ΄ το γεράνι μας
στη
Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα
το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς
θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί
Ένα
κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά
στην
τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά
Κάθε
του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός
κάθε
παράθυρό του κι ουρανός
Κι΄
όταν ερχόταν η βραδιά
μες
στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά
Αχ,
το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά
Πάρ΄
το στεφάνι μας, πάρ΄ το γεράνι μας
στη
Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα
το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς
θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί.
ΤΑΣΟΣ
ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
Μίκης
Θεδωράκης – Γρηγόρης Μπιθικώτσης:
(Φωτογραφία: Κώστας Μπαλάφας)
3 σχόλια:
"Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί"
To απόλυτο τραγούδι! ΄
Καλημέρα και καλή βδομάδα
Μαζί με το Σαββατόβραδο (Μοσχοβολούν οι γειτονιές...) είναι ΤΑ τραγούδια -σήματα κατατεθέντα μιας εποχής, που έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.
(Πάντα με συγκινούν οι εραστές ελκυστικών ήχων...)
Καλημέρα!
κ.κ.
Καλησπέρα.
Υπάρχει άραγε άνθρωπος που να μην του "λένε" κάτι αυτά τα τραγούδια;
Να είστε καλά.
Καλή δύναμη!
Δημοσίευση σχολίου