 |
|
Vincent
van Gogh
|
Αντιστέκομαι
όπως οι ελιές της πατρίδας μου, οι σκληρές
σαν
τα κόκαλα τ' αντρειωμένου , που τους λείπουν οι μαύρες
μαντήλες
μονάχα για να μοιάζουν με τις μανάδες μας`
που σφηνωμένες γερά στην απόλυτη πέτρα,
αδιαφορούν
για τις θύελλες, αναπνέουν τις αστραπές
και
τις κάνουνε μες στους πικρούς τους
χυμούς
ειρήνη και φως.
ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ
ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ
Ημερολόγιο, Τα Ποιήματα, τ.2 , Τρία Φύλλα, Αθήνα 1984, 2η έκδοση
4 σχόλια:
Τι ωραίο ποίημα!
Μεγαλειώδες μέσα στη λιτότητά του.
Με άλλα λόγια, κλασικός Βρεττάκος.
Ο συνειρμός με πάει κατευθείαν στο Μιχάλη Κατσαρό: "Αντισταθείτε" (Η διαθήκη μου) και στα παρεπόμενά του.
http://rosetabooks.wordpress.com/2010/07/20/%CE%BC%CE%B9%CF%87%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%B1%CF%81%CF%8C%CF%82-1919-1998-%CE%B7-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B1/
Χαιρετώ!
κ.κ.
Καλησπέρα κ.κ.
Οι ποιητές έχουν την ικανότητα να βλέπουν τα αυτονόητα. Αυτά που εμείς περιφερόμαστε ανάμεσά τους και αγνοούμε, προσπαθώντας (;) να λύσουμε δισεπίλυτες εξισώσεις.
Χάρηκα που πέρασες.
Καλή δύναμη!
ΥΓ. Θα μπορούσα να βάλω εισαγωγικά σε κάποιες από τις παραπάνω λέξεις, μα φοβάμαι θα τις έσφιγγα.
Ας αφήσουμε "τις λέξεις να καρφώνονται σαν πρόκες" ή όπως αλλιώς επιλέγουν οι ποιητές -ή κι εμείς ακόμα-, ελεύθερες και ωραίες, πηγαίες και ουσιαστικές, κι αυτές θα βρουν το δρόμο τους, όταν φτάσουν στους σωστούς αποδέκτες...
Καλημέρα -κι ας βρέχει όσο θέλει!
κ.κ.
Καλησπέρα κ.κ.
Συμφωνώ.
Καλή δύναμη!
Δημοσίευση σχολίου