Θυμάμαι
πάντα με τι λαχτάρα, όταν ήμουν παιδί, κολλούσα το πρόσωπό μου στα τζάμια του
παραθύρου της φωτογωνιάς μας και με τα μάτια στυλωμένα στο μαύρο ουρανό του
χειμώνα, περίμενα τη νύχτα των Χριστουγέννων, να δω το άστρο που οδηγούσε μέσα
στο απέραντο διάστημα τους Μάγους για να παν στη Βηθλεέμ. Μου είχαν πει: Κοίτα
με προσοχή. Το άστρο, ένα μεγάλο, ωραίο άστρο, που φαίνεται μόνο αυτή τη νύχτα
του χρόνου στον ουρανό, θα φωτίσει σε λίγο το δρόμο στους Μάγους που πάνε τα
δώρα τους στο μικρό Χριστό…
Το
πίστευα. Ήταν η ηλικία που διψάει κανένας να πιστεύει. Με τα μάτια καρφωμένα
στη μεγάλη νύχτα του χειμώνα, ενώ έξω ούρλιαζε ο παγερός άνεμος και με γέμιζε
γλυκό δέος, περίμενα να δω το εξαίσιο άστρο που φώτιζε τον ουρανό και την ψυχή
μου. Όταν συλλογιέμαι τα χρόνια εκείνα, που πίστευα στο άστρο των Μάγων, νοιώθω
τον εαυτό μου τώρα σαν απογυμνωμένο από μια βασιλικιά πορφύρα, σαν ένα ζητιάνο
μπρος στην κατάκλειστη πύλη ενός κατάφωτου γιορταστικού παλατιού. Και μόνο που
θυμάμαι τη ζεστασιά εκείνη, που η πίστη αυτή έβαζε σ' όλο μου το είναι,
αισθάνομαι πιο παγωμένο τον εαυτό μου σήμερα.
Σήμερα
ξέρω πως το άστρο που μ' έβαζαν να περιμένω δεν υπάρχει. Αλλ' αν λυπάμαι
κατάκαρδα, δεν είναι γιατί μ' απατούσαν, αλλά γιατί δεν μπορώ, σαν τότες, ν'
απατηθώ. Ω, τι δε θα 'δινα για να ξανάβρισκα την ωραία εκείνη ευπιστία των
παιδικών μου χρόνων, την ψυχή μου των πέντε χρόνων και να μπορούσα να κοιτάζω
προς τη ζωή όπως κοίταζα, τότε, από τα τζάμια της φωτογωνιάς μας, τη μεγάλη
νύχτα, που ήταν να τη χαράξει ο φωτεινός δρόμος του άστρου! Ω, ας ήταν να
ξανάβρισκα την ψυχή μου του καιρού εκείνου κι ας μην έδινε ποτέ ο Θεός να μου
παρουσιαζόταν το άστρο (κι αν ήταν δυνατό να υπάρξει), γιατί δε θα 'ταν, δε θα
μπορούσε ποτέ να είναι τόσο ωραίο, όσο στην αναμονή μου…
ΚΩΣΤΑΣ
ΟΥΡΑΝΗΣ
Στο
πολύ όμορφο βιβλίο «Αποχρώσεις», εκδόσεις "Εστία".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου