Τη Μέρα την Μεγάλη
της Δημιουργίας
ανέβηκα σε όρος
ψηλό της πατρίδας μου και εστάθηκα.
Λύθηκαν τότε τα
πέντε στοιχεία μου
οι πύλες μου
άνοιξαν
και μπήκε ήλιος
και μπήκε κάμπος
και μπήκε θάλασσα.
Ευθύς τότε έλειωσα
και ρέω
νερό κελαϊδιστό
στις πεδιάδες.
Μ’ ευλόγησαν των
πεύκων τα κλαδιά
με μύρωσαν των
χωραφιών οι ανάσες
μ’ έψαλαν των
πλατανιών οι χορωδίες.
Ευτυχισμένος έτσι
κυλάω
δεν μ’ ακούς που
τραγουδώ τις νύχτες με τα καλάμια;
Με πίνουν οι λίμνες
κι ανατριχιάζουν.
Εδώ και χρόνια κι
αιώνες
σμίλεψα τα βότσαλα
στρογγυλά στο σχήμα της γαλήνης,
δεν είδες το
πορτοκαλί μου χαμόγελο
την υγεία μου
στα περιβόλια;
Εδώ χιλιάδες χρόνια
ανεβαίνω χυμός
αν κόψεις ένα
χορτάρι θα πονέσω.
Κελαϊδιστό νερό
αγιασμένο
να φρεσκάρει το
μυαλό των ραψωδών
να νίβονται οι
Έλληνες και να φέγγουν.
Πλατύ νερό
θυμωμένο
στους καταρράχτες
και στα φαράγγια
να πνίγονται οι
εχθροί μας κι οι τύραννοι.
Με πίνουν οι
θάλασσες κι αγριεύονται!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΙΟΒΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου