Ένα άγνωστο ποίημα του ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΤΣΑΡΟΥ

Φίλε, που σε συνάντησα σε μιαν οδοιπορία

-του θανάτου που ζήσαμε ή της ζωής που θα’ ρθει-

είχες στα μάτια τη φωτιά σμιχτή με μια απορία

από τα νιόβγαλτα φτερά, γιατί ο αέρας πάρθει.

Μας ένωσε σφιχτά σφιχτά του ανθρώπου ο μέγας πόνος

και της ιδέας ο άνεμος μας φούσκωσε τα στήθη.

Κάποιου καινούργιου, που έρχεται, μας συνεπήρε ο τόνος.

Ορίζοντες Μαγιάπριλου μας φέρνουνε τα πλήθη.

Κι εμείς, δεσμώτες της ζωής, προς τις κορφές τραβάμε

-του Ολύμπου ή του Γολγοθά- στη μέθη ενός ονείρου

το θάνατο και τη ζωή αλέγκρα χαιρετάμε

με τ’ άξια νιάτα, πορφυρά, στο δρόμο του απείρου.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ 

(Πότε γράφτηκε αυτό το ποίημα; Που και για ποιον; Πως διασώθηκε και από ποιον δόθηκε στη δημοσιότητα; Διαβάστε  στον Οικοδόμο)