Κομμάτι αργά, μα κάποτε
θαρθούν
οι κριτικοί, των
τωρινών τα εγγόνια,
στης παγερής
ανυπαρξίας τα χρόνια
στη σκόνη μου την τύχη
τους να βρουν.
Τον κόσμο το στενό
θαρθούν να ιδούν
όπου η καρδιά η
πλατειά χτυπούσε αιώνια
και σα δεντρό πετούσε
ανθούς και κλώνια.
Βαθιά στου βίου μου
τ’ άδυτα θα μπουν.
Θα ψάξουν τα βιβλία
μου, τα χαρτιά μου,
τη μούχλα απ’ τα
παλιά μου ημερολόγια
κάθε λογής πηγές θα
βάλουν χάμου,
τον άνθρωπο και το έργο
για να κρίνουν.
Θα πουν, θα γράψουν
λόγια, λόγια, λόγια,
μα βέβαια, τ’ άδυτα,
άδυτα θα μείνουν.
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΑΛΕΞΙΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου