Τα
όνειρα που βυζάξαμε με της καρδιάς μας το αίμα
πέταξαν
και χαθήκανε μες της ζωής το ρέμα.
Μα
τάχα εμείς παντοτινά τ' άφταστα θα ζητούμε;
Βάλτε
να πιούμε...
Τα
περασμένα σβήσανε, το τώρα δε θα μείνει.
Τροφή
των χοίρων έγιναν και οι πιο λευκοί μας κρίνοι.
Μα
τάχα πρέπει τους νεκρούς αιώνια να θρηνούμε;
Βάλτε
να πιούμε...
Αδέλφια
κάτω η βάρκα μας στο μόλο μας προσμένει.
Ελάτε
οι ταξιδιάρηδες να πιούμε συναγμένοι.
Στο
περιγιάλι το φαιδρό ας γλεντοτραγουδούμε.
Βάλτε
να πιούμε...
Τάχατε
κι όποιος δε μεθά κι όποιος δεν τραγουδήσει
κι
όποιος στ' αγκάθια περπατά μια μέρα δεν θ' αφήσει
τ'
αγαπημένο μας νησί που έτσι γερά πατούμε.
Βάλτε
να πιούμε...
Πες
μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει;
Πες
μας που πάει ο άνεμος, που πάει η φωτιά σαν σβήνει;
Σκιές
ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε.
Βάλτε
να πιούμε...
Στο
ξέχειλο ποτήρι μας είναι όλα εκεί γραμμένα.
Καπνοί
'ναι τα μελλούμενα κι αφρός τα περασμένα.
Καπνός
κι αφρός το γέλιο μας κι εμείς που τραγουδούμε.
Βάλτε
να πιούμε...
Άκουσε
δε βιαζόμαστε να φύγουμε βαρκάρη.
Μα
σαν είναι ώρα γνέψε μας, δε σου ζητούμε χάρη.
Μα
όσο να φύγεις πρόσμενε και αν θέλεις σε κερνούμε.
Βάλτε
να πιούμε...
Κ.
ΚΑΡΘΑΙΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου