Στην
πόλη ετούτη που μεγαλώνει
που
δίχτυα ρίχνει και πάει μακριά,
γυρνάμε
μόνοι, γυρνάμε ξένοι,
κάθε
διαβάτης και μια σκιά.
Και
κάθε νύχτα καημός ανάβει
μες
στην καρδιά μου πικρό πουλί,
ποιος
το 'χε γράψει να ζούμε σκλάβοι,
φυλακισμένοι
χωρίς κελί;
Η
πόλη ετούτη στ' αλήθεια μοιάζει
με
λαβωμένο που ξεψυχά,
κουράγιο
παίρνει καθώς χαράζει
κι
ύστερα πάλι αγκομαχά.
ΦΩΝΤΑΣ
ΛΑΔΗΣ
Σε
μουσική Δημήτρη Λάγιου ερμηνεύει ο Αντώνης Καλογιάννης:
1 σχόλιο:
"Σκλάβοι, φυλακισμένοι χωρίς κελί".
Η δουλεία των καιρών μας, έχει πλέον σύγχρονες μεθόδους καθυπόταξης...
Δημοσίευση σχολίου