ΠΟΙΗΜΑΤΑ για την ΕΞΕΓΕΡΣΗ του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ (6 – τελευταίο)

Το έκτο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος με ποιήματα που έγραψαν διάφοροι ποιητές για την εξέγερση του Πολυτεχνείου και αποτελείται από τα 26 ποιήματα της ενότητας «Ποιήματα και πεζά για την εξέγερση του Πολυτεχνείου – 17 Νοέμβρη 1973», που δημοσίευσε ο Νίκος Σαραντάκος στις σελίδες του.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΩΤΑΣ - Εδώ Πολυτεχνείο…

Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ

Πολυτεχνείο! Εδώ καλώ

βοήθεια, πρόφτασε,λαέ,

βοήθεια, πρόφτασε,λαέ,

σκοτώνουν τα παιδιά σου, οϊμέ!

Τα νιάτα που έστησαν εδώ

του Αγώνα τραγικόν χορό

και τραγουδούν τη Λευτεριά,

σου τα σκοτώνουν τα παιδιά.

Της βίας ο δούλος ο μωρός

δουλέμπορος, φονιάς μιαρός,

σκοτώνει, λαέ, τα τέκνα σου,

τ' αγόρια, τα κορίτσια σου.

Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ

τα νιάτα σέρνουνε χορό.

Της Επιστήμης τα παιδιά

και τραγουδάν τη Λευτεριά.

Εδώ της νιότης ο άξιος νους,

που χτίζει θέατρα, ναούς,

σκεδιάζει ιδέες και μηχανές

και δένει το αύριο με το χτες,

Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ

μέσα στης τέχνης το ιερό

σκοτώνει η βία τα παιδιά

που τραγουδούν τη Λευτεριά.

Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ

γίνεται ανήκουστο κακό!

Της βίας ο δούλος ο μωρός

του Χάρου μαύρος έμπορος,

σφάζει τα τέκνα του λαού.

τη νιότη, την ελπίδα του,

το άνθος του αύριο, τον καρπό

της τέχνης και της γνώσης, ω!

Εδώ Πολυτεχνείου κραυγή

καλούν το Χρέος κι η Τιμή

Λαέ μας, βοήθα τα παιδιά.

Ο αγώνας για τη Λευτεριά.

Από τον τόμο Αντιφασιστικά 67-74 (Γραμμή 1984).

(Το βρήκα στο Διαδίκτυο και το διασταύρωσα με την ανθολογία του Ηλία Γκρη «Το μελάνι φωνάζει – Η 17η Νοεμβρίου 1973 στη λογοτεχνία» των εκδόσεων Μεταίχμιο.)

ΤΑΚΗΣ ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ - Δοκίμιο ΄73 - ΄74

                V

.........................................................................

Υπάρχει ένα παράθυρο καμωμένο κόσκινο στη φωτογραφία του δρόμου.

Τώρα  η σκάλα σε διασχίζει καθέτως απ’ το υπόγειο ως τον αυχένα.

Κάποιος ανεβαίνει μ΄ ένα τρανζίστορ ρυθμικός πολλαπλασιασμός των

ειδήσεων. Στη μικρή οθόνη τα πρόσωπα εναλλάσονται σταθερά δίχως

πολλούς θορύβους. Η εξουσία όπως πάντοτε φωτίζεται με τετραγωνισμένο

φως. Ιαχές. Το πλήθος.

Στο μεταξύ το πλήθος. Αόρατα μάτια με τρείς διαστάσεις ακτινογραφούν

 εισερχομένους εξερχομένους διερχομένους. Τα περίστροφα ακίνητα βαθειά

μέσα τους σαφώς οπλισμένα.

Το πλήθος φεύγει                    έφυγε. 

Κι εκεί σε βρήκαν αργότερα με μια ριπή (τρύπες 7-8) στη πλάτη σου ετών

ας πούμε 24 καμμιά ταυτότητα.

                XII

Ταξίδι στο μεγάλο διάδρομο καταργημένος χρόνος. Οχι σκοτάδι μήτε

μισοσκόταδο μήτε και φως. Ταξίδι τα χαράματα σ’ ένα γυμνό τοπίο

σκοποβολής. Η βρύση πλένει χέρια και πουκάμισο οι εφημερίδες καταπίνουν

τις φωνές.

Αστυνομίες αμίλητες μέσα σε σκοτεινές αστυνομίες. Πρωθυπουργοί με

Σκεπασμένο πρόσωπο. Απάνω οι νόμοι σε  σειρές σοφή συναρμογή και

διάταξη με τους συνήθεις αγωγούς σωλήνες σωληνώσεις πολαπλά

κυκλώματα με θύρες διαφυγής. Κυκλοφορία παράπλευρη για τους

αξιοπρεπείς φονιάδες

Κι εσείς που ωστόσο συνεχίζετε κρατώντας προστατεύοντας στα δόντια

σας την τελευταία σας λέξη.

Το λάθος των μηχανουργών.

Από την ποιητική ενότητα «Δοκίμιο ’73-’74» του έργου Το χρονικό, 1975

(Το βρήκα στο Διαδίκτυο και το διασταύρωσα με την ανθολογία του Ηλία Γκρη «Το μελάνι φωνάζει – Η 17η Νοεμβρίου 1973 στη λογοτεχνία» των εκδόσεων Μεταίχμιο.)

ΛΕΙΑ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΥ-ΚΑΡΑΒΙΑ - Προς Αντιγόνην

1

Ο αδελφός σου κείται νεκρός, Αντιγόνη.

Χτες η ατίθαση φωνή του ξερνούσε

μίσος κι ανατρεπτικά συνθήματα,

όποιος τον άκουγε το 'χε για σίγουρο

πως η αυγή του Σαββάτου θα τον εύρισκε

πορθητή ή σκοτωμένο.

2

Τώρα πια σβήστηκαν οι εμπρηστικές

αστραπές των ματιών του.

Δε ζει ο θρασύς

που διαλογίστηκε να ρίξει τους κρατούντες

και παραβαίνοντας τους νόμους να καυχιέται

ότι είναι τέτοια πράξη ενδοξότατη.

3

Πότε σήκωσε το κεφάλι; Πώς ξέφυγε

τους φρουρούς, τους πυκνούς σωματοφύλακες,

τους σπιούνους μας; Πότε γίνηκαν τέσσερεις,

πότε γίνηκαν εκατό, πώς υποδαύλισαν

τη φωτιά που αδιόρατα φούντωσε

μέσα στην άλαλη πόλη;

4

Δεν καταλάβαμε καν τι ζητούσαν.

Αν ήθελαν για ελόγου τους την εξουσία

θα 'ταν πιο λογικό. Άρχοντες ανεβαίνουν,

άλλοι πέφτουν. Αυτοί διαλαλούσαν ότι η πόλη

δεν ανήκει σε αρχόντους, παρά στο λαό.

………………………………………………..

38

Αλίμονο στην πόλη που ανωφέλητα

φυτεύει τέκνα. Αν δείχνονταν νομοταγείς

τώρα θα ζούσαν και θα τους είχαμε

στηρίγματα μας, όχι φαντάσματα

να μας ταράζουν την ανάσα και τον ύπνο.

41

Φέτο δε θά 'ρθει η άνοιξη, δε θ' αφήσουμε

τους κούκους να τιτιβίσουν τα τραγούδια

των στασιαστών, τις μυγδαλιές να τους μυρώσουν,

όχι, τον ήλιο δε θα τον αφήσουμε

να ξεκαλοκαιριάσει, και τα τζιτζίκια

να τσιρίζουν ζει ζει ζει.

42

Ετούτος ο Νοέμβρης θα μείνει καρφωμένος

μέσα στο χρόνο, με τις ατέλειωτες του νύχτες,

με το βοριά στα στηλωμένα μάτια μας,

με τους τριγμούς κλαριών ή πατημάτων,

κρωγμούς ή συνθηματικές κραυγές συνωμοτών.

43

Δεν ξεγελιόμαστε απ' τα τεχνάσματα σας.

Κάποιος ρίχνει κόκκινο χρώμα στα ποτάμια —

δεν έρευσε από φλέβες τόσο κόκκινο.

Κάποιος βάφει πορφυρένια τη θάλασσα

και τα σύννεφα στάζουν αίματα, αίματα,

πλημμυρίζουν οι δρόμοι.

Από τη συλλογή Προς Αντιγόνην, Αθήνα, 1975.

(Το πήρα από την ανθολογία του Ηλία Γκρη «Το μελάνι φωνάζει – Η 17η Νοεμβρίου 1973 στη λογοτεχνία» των εκδόσεων Μεταίχμιο.)

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ - Το σώμα και το αίμα (Ακόμα μια δοκιμή για ένα ποίημα του Πολυτεχνείου)

ΙΙ

Ο ένας γράφει συνθήματα στους τοίχους ο άλλος

φωνάζει συνθήματα πάνω απ’ τους δρόμους ο τρίτος

φοράει το παράθυρο τραγουδάει ανοιχτός Ρωμιοσύνη Ρωμιοσύνη

τους τραυματίες τους κουβάλησαν στη βιβλιοθήκη

η μια παλάμη αμπελόφυλλου στο χτυπημένο γόνατο

αγάλματα λυπημένα μες στους καπνούς -πού τον ξεχάσατε τον

έρωτα

σπουδαστές οικοδόμοι κατάρες πλακάτ ζητωκραυγές σημαίες

έρωτας είναι τ’ όνειρο έρωτας είναι ο κόσμος

χαμηλωμένο κούτελο του ταύρου έρχονται κι άλλοι κι άλλοι

μικρά μεγάλα σκολιαρόπαιδα με μια φούχτα στραγάλια με τσάντες

δυο κόκκινα πουλιά σταυρωτά ζωγραφισμένα στα τετράδιά τους

οι νεόνυμφοι βγήκαν απ’ το φωτογραφείο δένουν τις άσπρες ταινίες

στο κιγκλίδωμα

τυφλοί λαχειοπώλες μια όρθια κιθάρα λαμπιόνια φαρμακείων

νυχτώνει η πολιτεία ηλεκτρικοί αριθμοί κλεισμένα θέατρα

κλεισμένα τα μικρά τεφτέρια τα υπόγεια ποιήματα τα τρύπια λουλούδια

η μυστική γεωγραφία ανεβαίνει βουβή πάνω απ’ τη νύχτα απ’ το

απόρθητο βάθος

απόψε είναι ο καιρός για όλα λέει

απόψε είναι η συνέχεια όλων λέει

αύριο για όλο τον άνθρωπο για όλο το μέλλον

έτσι είπε πάνω στη στέγη

κράταγε ένα μεγάλο αόρατο τιμόνι κι έστριβε την πολιτεία

κάτω απ την άσφαλτο ακουγόταν ο θόρυβος του κόσμου

ένα μαύρο σκυλί ένα καλάθι ένας μικρός καθρέφτης

δυο τεράστια παπούτσια του πικρού γελωτοποιού και το

σπασμένο ποτήρι

κι η μυρωδιά απ’ τη φουφού του καστανά μεγάλη σαν καράβι

Από τη σύνθεση Το σώμα και το αίμα (Κέδρος, 1977).

(Το βρήκα στο Διαδίκτυο και το διασταύρωσα με την ανθολογία του Ηλία Γκρη «Το μελάνι φωνάζει – Η 17η Νοεμβρίου 1973 στη λογοτεχνία» των εκδόσεων Μεταίχμιο.)

Οι σημειώσεις στο τέλος των ποιημάτων είναι του Νίκου Σαραντάκου

(οι σελίδες του νίκου σαραντάκου)