Η
στηθάγχη ξεκινάει σήμερα ένα αφιέρωμα σε έξι συνέχειες, με ποιήματα που έγραψαν διάφοροι
ποιητές για την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Αποτελείται από τα 26 ποιήματα της ενότητας
«Ποιήματα και πεζά για την εξέγερση του Πολυτεχνείου – 17 Νοέμβρη 1973», που
δημοσίευσε ο Νίκος Σαραντάκος στις σελίδες του. Το αφιέρωμα θα ολοκληρωθεί στις
17 Νοέμβρη.
ΜΑΝΟΛΗΣ
ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ - Φοβάμαι
Φοβάμαι
τους ανθρώπους που
εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν
είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία
–μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις
πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα
στο λαό».
Φοβάμαι τους
ανθρώπους
που με καταλερωμένη
τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να
βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους
ανθρώπους
που σου 'κλειναν
την πόρτα
μην τυχόν και τους
δώσεις κουπόνια
και τώρα τους
βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν
γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους
ανθρώπους
που γέμιζαν τις
ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα
μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα
ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το
μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και
«απόψεις».
Φοβάμαι τους
ανθρώπους
που άλλαζαν
πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε
λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν
βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι
πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα
ακόμα περισσότερο.
Το ποίημα «Φοβάμαι»
γράφτηκε τον Νοέμβρη του 1983 και δημοσιεύτηκε στην εφημ. Αυγή.
(Το πήρα από την
ανθολογία του Ηλία Γκρη «Το μελάνι φωνάζει – Η 17η Νοεμβρίου 1973 στη λογοτεχνία»
των εκδόσεων Μεταίχμιο.)
ΝΙΚΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΚΟΣ
(Άχθος Αρούρης) – Του Πολυτεχνείου
Φουκαραδάκι ο
δύστυχος, είχε τελειώσει
νυχτερινό γυμνάσιο.
Για σπουδές
ελπίδα δεν τ'
απόμενε ούτε τόση
Δε βάφονται τ' αυγά
με τις πορδές!
Δούλευε εφαρμοστής.
Δουλειά του πάγκου,
θέλει σίγουρο χέρι
και μυαλό ξουράφι.
Κι ήταν ο πιο
ξυπνός στου Μαστροβάγγου
—Δω μέσα ρε παιδιά,
πηγαίνω στράφι!
— Ε! όχι δα ρε
Μπάμπη, εδώ μαστόροι
πολύ παλιοί σου
βγάζουν το καπέλο.
Τι παραπάνω θά
'θελες αγόρι;
— Θά 'θελα να
σπουδάσω, μα όσο κι αν θέλω...
Πολυτεχνείο το λεν,
δεν είν' αστεία,
αν βρίσκονταν
παράδες κι αν... και αν...
για φροντιστήρια,
δίδακτρα, βιβλία...
(κι ας λεν πως
είναι η παιδεία «Δωρεάν»)
Εν τέλει τα
κατάφερε και μπήκε
μέσ' στη σχολή που
επόθει, μιαν εσπέρα
στα τέλη τον
Νοέμβρη. Και μια σφαίρα
στα φλογισμένα
στήθη τον ευρήκε.
Ανέκδοτο, Π. Φάληρο
Δεκέμβριος 1973
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΦΟΠΟΥΛΟΣ
- Τα νέα σατιρικά γυμνάσματα
11
Τώρα όλα στην
Ελλάδα έχουν αλλάξει.
Οι ξενοκίνητοι
έλειψαν προδότες.
Τα παλιά ρούβλια
εγίνηκαν στην πράξη
δολάρια, για τους
γνήσιους πατριώτες.
Κι ας σχίζονται,
μες στο Πολυτεχνείο,
οι αλήτες, δήθεν
για Δημοκρατία,
ενώ συνωμοτούν στο
καφενείο,
για να φέρουν μια
νέα Λαοκρατία.
Της «Νέας Ελλήνων
Τάξεως» παίδες ίτε,
με το στιλέτο πάντα
γρηγορείτε.
33
Παιδιά του
Μετσοβίου Πολυτεχνείου,
της λευτεριάς
ανοίξατε τη στράτα.
Είστε ο Ιερός Λόχος
του Δραγατσανίου,
που ’χε κι εκείνος
τα δικά σας νιάτα.
Σας φέρνουν οι
δειλοί άνθινα στεφάνια
και κροκοδείλια
τώρα χύνουν δάκρυα
εκείνοι, που
προσμέναν στην αφάνεια
«ευκαιρίες»,
ζαρωμένοι σε μιαν άκρια.
Των μεγάλων τα όπλα
η υποκρισία.
Το δικό σας
προνόμιον η θυσία.
Ο Γ. Βαφόπουλος
δημοσίευσε Τα νέα σατιρικά γυμνάσματα το 1975 με το ψευδώνυμο Λουκίλιος
Γιουβενάλης.
(Το πήρα από την
ανθολογία του Ηλία Γκρη «Το μελάνι φωνάζει – Η 17η Νοεμβρίου 1973 στη
λογοτεχνία» των εκδόσεων Μεταίχμιο.)
ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ-
Μικρός τύμβος (17 Νοεμβρίου 1973)
Δίχως τουφέκι και
σπαθί, με το ήλιο στο μέτωπο,
υπήρξατε ήρωες και
ποιητές μαζί. Είστε το Ποίημα.
Απλώνοντας το χέρι
μου δεν φτάνει ως εκεί
που ωραία λουλούδια
τις μορφές σας
Λιτανεύει ο αέρας
της αρετής. Ω παιδιά μου,
Μπροστά σ’ αυτό το
ποίημα μετράει μόνο η σιωπή.
Από την ενότητα
«Παραλειπόμενα», Β’ τόμος των Απάντων του ποιητή, εκδ.Τρία φύλλα, 1981.
(Το βρήκα στο
Διαδίκτυο και έκανα διασταύρωση με την ανθολογία του Ηλία Γκρη.)
Οι σημειώσεις στο τέλος
των ποιημάτων είναι του Νίκου Σαραντάκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου