ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ - Παράδεισος

Λεύτερος νά ῾σαι δοῦλος ὁποιανοῦ,

λεύτερος νὰ μιλᾷς, ὅταν κοιμᾶσαι,

λεύτερος, χρόνια νὰ τὰ κυνηγᾷς

τῶν Γιούρων τὰ ποντίκια μὴ σὲ φᾶνε.

Στὶς πληγὲς τῆς ψυχῆς σου νὰ χιλιάζουν

τὰ ψέματα – τῆς μύγας τὰ σκουλήκια -,

νά ῾σαι τῆς Ἱστορίας γελοιογράφος,

ἀφέντης δίχως πιθαμὴ δικιά σου.

Σὰν τὴ στέρφα γουρούνα τ᾿ Ἅι-Ἀντώνη,

μισότυφλη ἀπὸ πάχητα καὶ νύστα,

νὰ νείρεσαι πὼς κολυμπᾷς σὲ κάτουρα

καὶ ξερατά, γρυλίζοντας: «παράδεισος»!

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ