Ἔψαχνα νὰ βρῶ τὸ σπίτι μου. Οἱ δρόμοι ἦταν
γεμάτοι
ἐρείπια·
μοναχὰ τοίχους πεσμένους καὶ
πέτρες
ἔβλεπες·
κι οὔτε ἕνας ἄνθρωπος δὲν φαινόταν.
Καὶ
τότε φάνηκε ἡ ἄρρωστη μητέρα.
Ποτὲ δὲν ἦταν
τόσο καλά, γεμάτη ἐνέργεια καὶ δύναμη,
μὲ πῆρε ἀπ᾿ τὸ
χέρι καὶ βρεθήκαμε σ᾿ ἕνα
συμπαθητικὸ
δωμάτιο, τὸ σπίτι μας.
Ἐγὼ ἔκλαιγα, ἔκλαιγα γοερά...
Κι
αὐτή:
Μὴ
κλαῖς, ὁ καθένας μας μὲ τὴ
σειρά του.
ΜΙΛΤΟΣ
ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου