Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012

ΠΑΝΤ. ΡΟΔΟΣΤΟΓΛΟΥ – Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα (Διάφανα Κρίνα)




Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα
στεκότανε κοντά στη φωτιά
και δυο μαύρα πουλιά της φέρναν μηνύματα
από μια αγάπη παλιά: " ποτέ πια " !

Η γυναίκα που μιλούσε στα κύματα
χόρευε σε μια ακρογιαλιά
ένα βαλς μανιασμένο με λυτά τα μαλλιά
και προχώρησε στα βαθιά.

Η γυναίκα που έσκαβε μνήματα
και δεν είχε μιλιά
κοιτούσε τον θάνατο σαν μια αγάπη παλιά
και ψιθύριζε με μάτια σβηστά.

Για όλα αυτά που ζήσαμε, μόνοι με τους μόνους
μοιράζοντας τους πόνους.
Τις ώρες που δακρύσαμε, μόνοι με τους μόνους
μοιράζοντας τους πόνους.

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΡΟΔΟΣΤΟΓΛΟΥ

 Video: Lars von Trier Medea (1988)

1 σχόλιο:

sofia είπε...

Ένας παράξενος συνειρμός μέσα μου συνδέει αυτούς τους στίχους με αυτούς του Δημήτρη Λέντζιου:

Η Άννα που αγάπησε πολύ τους ποιητές
και τόσο ελαχτάρησε τα μακρινά ταξίδια
τους τόπους που ονειρεύτηκε δε γνώρισε ποτές
ξέμεινε μέσα στο σταθμό μονάχη ‘κεί στα ίδια

Χαράματα φτερούγιζε τα χέρια σαν πουλί
τα μάτια της τρυπούσανε σκουριά και λαμαρίνες
μια νύχτα μόνη έλεγε “θα ανοίξω το κελί
και θα χαθώ σαν όνειρο μακριά στις Φιλιππίνες”

Αχ η ζωή, αχ η ζωή

Μεσάνυχτα ανέβαινε στη ράμπα επισκευών
και βρίζοντας ξερόπινε κονιάκ με ένα παγούρι
πάντα στιχάκια έλεγε αγνώστων ποιητών
και ένα δίστιχο παλιό πικρό της Πολυδούρη

Μα ένα βράδυ πέρασα κι εγώ απ’ το σταθμό
με κάτι ποιήματα παλιά στην τσέπη φυλαγμένα
πέντε-έξι ψιθυρίσανε πως πήγε στο καλό
η Άννα που αγάπησε τόσο πολύ τα τρένα

Αχ η ζωή, αχ η ζωή
Αχ η ζωή, αχ η ζωή

http://www.youtube.com/watch?v=LTlbdc-bjXg&feature=related

Καλησπέρα