ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΟΥΣΟΣ – Προμήνυμα

Προμήνυμα χαράς κι ανάσανε

στην είδηση μιας νίκης

κι ήταν ο ίσκιος του προσώπου του

γερτός

στο πέρασμα του χρόνου

γερτός

απάνω ‘πό τις μάντρες και τα γκέτο

γερτός

στο ίσιωμα του δρόμου ως τη μέση.

Καθώς περνάμε…

στο άγγιγμα του ίσκιου…

στις δίπλες του ζυγιάζονται

οι φωνές μας κι οι σημαίες κι οι γροθιές.

Όποια ριπή σφυράει τ’ αγέρα

πάνω από το πλήθος

πιότερο

ζυγιάζεται του ίσκιου η ανάσα.

Και στεργιώνει μεσ’ τα στήθη

της πίκρας

της ανέχειας

στο άκουσμα της γης που σείεται μαζί μας

στου ποδαριού το βήμα κι ένα κουράγιο.

Να σε πω μορφή του αύριου,

σφιχτοδεμένε στη πνοή μας

σκήπτρο ζωής,

ανασεμιά κι ιδρώτα και πλατύ ξάγναντο;

Παλεύεις μες τ’ ωραίο αγκάλιασμα

της τάξης σου

και ζεις απ’ τη τραχειά του δρεπανιού

οσμή.

Αληθινή πράξη!

όσοι σ’ αυτή ακουμπάνε.

Μιας νίκης την ηχώ πήρες

στις ανισότητες που τρέφουν οι καιροί

ωχρός

και στην οσμή του δρεπανιού

απίθωσες

τρεχάλες του λαού κι αναστενάγματα.

Ανάστησες μόλες τις δύναμες

που ημπόρειες,

την είδηση μιας νίκης

κι έσμιξες τις αυλακιές του χρόνου

πρωτόγνωρα

δυναμικά

κι απέριττα

στα πρόσωπά μας.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΟΥΣΟΣ