Ο Φανούρης πέθανε
κι όμως χτες ήταν
καλά.
Χτες κάθονταν στην
καρέκλα του
κι έκανε όνειρα για
τη ζωή.
Σήμερα βρήκαμε ένα
χαρτί
στην πόρτα του
γραφείου
μέσα σε μαύρο πλαίσιο
«Τον λατρευτόν μας
Φανούριον
κηδεύομεν
σήμερον...».
Κι όμως, σήμερον,
ήταν
να εισπράξει το
μισθό του
και θα ΄παιρνε
παπούτσια
των παιδιών του.
Σήμερον είχε τόσα
να κάνει
για το αύριον...
Κι ήταν ήσυχος κι
άκακος
ο Φανούρης
σαν όλους τους
υπαλλήλους
που πέρασαν τη ζωή
τους
ανακατώνοντας
χαρτιά
κι ελπίδες, στο
γραφείο τους.
Χτες ακόμα έγραφε ο
Φανούρης
«λαμβάνω την τιμήν
να ζητήσω
προσαύξησιν
λόγω
τριακονταετίας...».
Σήμερα, δεν του
χρειάζεται
καμιά προσαύξηση
στο ένα μέτρο γης
του Τρίτου
Νεκροταφείου...
ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΤΑΦΥΛΑΣ
3 σχόλια:
Με συγκίνησες ιδιαίτερα με την αναφορά στον Ευρυτάνα Μιχάλη Σταφυλά. (έχουν γίνει και θα γίνουν και στο μέλλον αφιερώματα προς τιμήν του στο blog).
Παραθέτω λίγους στίχους από το έργο του "Ευρυτανία":
"Εδώ, ο τόπος δείχνει τις φρέσκες λαβωματιές του
ανοίγοντάς τες σαν ένα τριαντάφυλλο
που το δίνει να το μυρίσουν οι γενηές που έρχονται.
Εδώ, οι άνθρωποι είναι φτωχοί και περήφανοι,
δεν ζητιανεύουν
παρά το δικαίωμά τους στη ζωή
μπροστά σε μια κρύα καρδιά
που σφίγγει με θέρμη
το πορτοφόλι της...".
ΥΓ. Αναδημοσιεύουμε στη στήλη "ΕΜΦΑΣΗ" (βρίσκεται στην πλαϊνή μπάρα του blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης").
Καλή δύναμη, ψυχή βαθιά, εύχομαι...
Ευχαριστούμε Ευρυτάνα Ιχνηλάτη.
Καλή δύναμη φίλε!
Για την ιστορία ,ο Φανούρης του ποιήματος ήταν ο πατέρας του ηθοποιού
Ριγόπουλου . Μου το είχε πει ο ίδιος
ο κύριος Σταφυλάς πριν μερικά χρόνια
.
Δημοσίευση σχολίου