Pablo Neruda - Σκεφτικός, αναταράζοντας σκιές...

Σκεφτικός, αναταράζοντας σκιές στη βαθιά μοναξιά.

Είσαι κ' εσύ μακριά, ω, απ' όλα πιο μακριά.

Σκεφτικός, ελευθερώνοντας πουλιά, σβήνοντας εικόνες,

θάβοντας λαμπάδες.

Καμπαναριό της καταχνιάς, πόσο μακριά, πέρα, ψηλά!

Πνίγοντας θρήνους, αλέθοντας σκοτεινές ελπίδες,

σιωπηλός μυλωνάς,

έρχεται η νύχτα, σκυφτή, πέρα απ' την πολιτεία.

Η παρουσία σου είναι αλλιώτικη, παράξενη σ' εμέ

σαν ένα πράγμα.

Σκέφτομαι περπατώντας, αναλογίζομαι τη ζωή μου

πριν από σένα.

Τη ζωή μου πριν απ' όλα, τη στυφή ζωή μου.

Η κραυγή μπροστά στη θάλασσα, ανάμεσα στις πέτρες,

τρέχοντας λεύτερος, τρελός, στην καταχνιά της θάλασσας.

Η θλιβερή μανία, η κραυγή, η μοναξιά της θάλασσας.

Λαχανιασμένος, αγέρωχα στητός στον ουρανό.

Εσύ, γυναίκα, τι ήσουν εκεί; Ήσουν μια βέργα, ένα φτερό

της απέραντης βεντάλιας; Ήσουν μακριά όπως τώρα.

Πυρκαγιά στο δάσος. Καίει σε γαλάζιους σταυρούς.

Καίει, καίει, φλογίζει, τρίζει σε δέντρα από φως.

Σωριάζεται, τρίζει. Πυρκαγιά. Πυρκαγιά.

Κι η ψυχή μου χορεύει πληγωμένη από βέλη φωτιάς.

Ποιος φωνάζει; Πώς γίνεται σιωπή πλημμυρισμένη με ήχους;

Ώρα της νοσταλγίας, ώρα της χαράς, ώρα της μοναξιάς,

ώρα δική μου μέσα σε όλες!

Βούκινο που μέσα του περνάει τραγουδώντας ο άνεμος.

Τόσο πάθος για κλάμα δεμένο στο σώμα μου.

Ξεκομμένη απ' όλες τις ρίζες,

Ορυμαγδός απ' όλα τα κύματα!

Κατρακυλούσε, χαρούμενα, θλιμμένα, ατέλειωτα η ψυχή μου.

Σκεφτικός, θάβοντας λαμπάδες στη βαθιά μοναξιά.

Ποια είσαι εσύ; Ποια είσαι;

Pablo Neruda

(μετάφραση: Ρήγας Καππάτος)