ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ – Τέρμα

Ακούμε συχνά πόσο «μεγάλος» ποιητής είναι ο ένας, πόσο «σπουδαίος» είναι ο άλλος κλπ. Όμως τι θα πει στ’ αλήθεια «μεγάλος»; Ο Βάρναλης έγινε Μεγάλος Ποιητής γιατί δεν έπαψε ποτέ να πατάει στη γη που τον γέννησε. Γιατί ήταν  άνθρωπος του λαού, έζησε μέσα στο λαό, γέλασε, πόνεσε, ερωτεύτηκε, έκλαψε, μέθυσε, ένιωσε τι θα πει καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο, ονειρεύτηκε, στρατεύτηκε και πάλεψε για την παντοτινή  απελευθέρωση του Ανθρώπου. Αυτό που -μέσα σ' άλλα- έκανε το έργο του μοναδικό και τον ίδιο αληθινά Μεγάλο, είναι η ικανότητά του να διαβάζει και να περιγράφει τις άσχημες συνθήκες που ζει ο καταπιεσμένος, ο απόκληρος, ο φτωχός λαός, να αναλύει τις αιτίες που τον οδήγησαν εκεί και ταυτόχρονα να δείχνει τον δρόμο μέσα από τον οποίο θα σπάσει τις αλυσίδες του και θα απελευθερωθεί. Διαβάζοντας (και) αυτό το ποίημα, νομίζεις πως γράφτηκε πρόσφατα. Στους στίχους του βλέπουμε  εικόνες της καθημερινότητάς μας. Ο Μεγάλος ποιητής είναι πάντα παρών και το έργο του επίκαιρο και πάντα οδηγός μας.

Τέρμα

Εδώ, π’ ανταμωθήκαμε αδερφοί,

δεν είναι πλατωσιά μηδέ κορφή,

μηδ’ άκρα του πελάου και τ’ ουρανού.

Το βάθος είναι τ’ άσωτου Κενού.

Δεν πέσαμε μονάχοι στ’ αναιώνια

σκοτάδια. Μας γκρεμίσαν τα τελώνια

της Ανομίας, οι «πρώτοι» του λαού,

κάθε λαού, καινούργιου ή παλαιού.

Ήλιος εδώ να φτάσει, ανάσ’, αχός

δεν αφήνει των πλούσιων ο Θεός

και στον Απάνου Κόσμο από τον Κάτου

οι βόγγοι ν’ ανεβούνε του θανάτου.

Τη σάρκα μας τη σάπισε η λασπιά τους,

μα την ψυχή μας πιότερο η ψεφτιά τους.

πουλημένα κοπάδια, νύχτα – μέρα

για δικά τους πεθαίνουμε συφέρα.

Ασήμαντοι, χυδαίοι, μηδενικοί

κάναν την οικουμένη φυλακή.

Πέτρα δεν είν’ απάνου να πατήσει

το θύμα, όσο ψηλότερα να φτύσει!

-Πώς εδώθε να βγούμε; - Όχι ένας ένας!

Όλοι μαζί και μοναχός κανένας!

Σα φτάσ’ η εσχάτη ανάγκη να σωθείς,

ενωμένος Λαός θα σηκωθείς.

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ