Ἔχω πάνω στὸ τραπέζι μου
τὴ
φωτογραφία τοῦ ἀνθρώπου
μὲ τ᾿ ἄσπρο
γαρούφαλο
ποὺ τὸν
τουφέκισαν
στὸ
μισοσκόταδο
πρὶν τὴν αὐγὴ
κάτω
ἀπ᾿ τὸ φῶς τῶν
προβολέων.
Στὸ
δεξί του χέρι
κρατᾶ ἕνα
γαρούφαλο
πού
῾ναι
σὰ
μιὰ φούχτα φῶς
ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ θάλασσα
τὰ
μάτια του τὰ τολμηρὰ
τὰ
παιδικὰ
κοιτάζουν
ἄδολα
κάτω
ἀπ᾿ τὰ
βαριὰ μαῦρα τους φρύδια
ἔτσι ἄδολα
ὅπως ἀνεβαίνει τὸ τραγούδι
σὰ
δίνουν τὸν ὅρκο τους
οἱ
κομμουνιστές.
Τὰ
δόντια του εἶναι κάτασπρα
ὁ Μπελογιάννης γελᾶ
καὶ τὸ
γαρούφαλο στὸ χέρι του
εἶναι
σὰν
τὸ
λόγο πού ῾πε στοὺς ἀνθρώπους
τὴ
μέρα τῆς λεβεντιᾶς
τὴ
μέρα τῆς ντροπῆς.
Αὐτὴ ἡ
φωτογραφία
βγῆκε
στο δικαστήριο
ὕστερ᾿ ἀπ᾿ τὴ θανατικὴ καταδίκη.
Ἀπρίλης 1952
ΝΑΖΙΜ
ΧΙΚΜΕΤ
1 σχόλιο:
Μεγαλειώδεις φόροι τιμής που κρατάνε άσβεστα τα κεριά της μνήμης δεκαετίες μετά...
Δημοσίευση σχολίου