Ποιήματα για την ΗΛΕΚΤΡΑ

Ηλέκτρα Αποστόλου
(του Δημ. Μεγαλίδη)

Σαν σήμερα, στις 26 Ιούλη του 1944, βρίσκεται πεταμένο στους δρόμους της Αθήνας ένα γυναικείο σώμα, παραμορφωμένο και μισοκαμένο. Ήταν το πτώμα της Ηλέκτρας Αποστόλου. Την είχε συλλάβει η Ειδική Ασφάλεια και την οδήγησε στο άντρο της οδού Ελπίδας. Εκεί την υπέβαλαν σε φρικτά βασανιστήρια για να της αποσπάσουν μυστικά για την οργάνωση της Αντίστασης και το μηχανισμό του ΚΚΕ, αφού η Ηλέκτρα ήταν στέλεχος του κόμματος. Λίγο πριν ξεψυχήσει, είχε τον εξής διάλογο με τους δημίους της:

«-Πώς σε λένε;/ -Ελληνίδα./ -Από πού είσαι;/ -Από την Αθήνα./ -Πού μένεις;/ -Στην Αθήνα./ -Ποιοι είναι οι συνεργάτες σου;/ - Όλοι οι Έλληνες.»

Παραθέτουμε τέσσερα ποιήματα γραμμένα για την Ηλέκτρα, που βρήκαμε στο βιβλίο του Κώστα Μπίρκα «ΗΛΕΚΤΡΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ, η αθάνατη ηρωίδα του έθνους». Μπορείτε να διαβάσετε ή να κατεβάσετε στον υπολογιστή σας το βιβλίο, από την e-βιβλιοθήκη Οικοδόμος ΕΔΩ.

1). ΗΛΕΚΤΡΑ! -  της Σοφίας Μαυροειδή – Παπαδάκη

Αγάπησες και δόθηκες με πάθος στον αγώνα

με τη γυναίκεια σου ψυχή, μια φλόγα μυστική.

Δεν έσκυψες ποτέ το μέτωπο, δεν λύγισες το γόνα,

μ’ αντρίκιο θάρρος πάλαιψες ΗΛΕΚΤΡΑ ηρωική.

Μάνα που σφιχταγκάλιασες στο μητρικό παλμό σου

όλες τις μάνες τις πικρές.

Και τα παιδιά τους λάτρεψες όμοια με το δικό σου

που σ’ εξορίες τ’ ανάθρεψες και μαύρες φυλακές.

Μια φλογισμένη ήσουν καρδιά για του λαού τον πόνο

γι’ αυτό υψωνόσουνα πύρινη ρομφαία μπρος στη σκλαβιά.

Κι’ από τη γιγάντια αγάπη σου αντλούσες μίσος μόνο

για κείνους που βασάνιζαν γυναίκες και παιδιά.

Κι ω! πόσο στάθηκες ψηλά στου μαρτυρίου την ώρα.

Αδάκρυτη, ανυπόταχτη σε καίγαν ζωντανή.

Κι εσύ απ’ τις φλόγες έβλεπες να βγαίνει λαμπροφόρα

η πλάση που ονειρεύτηκες ΗΛΕΚΤΡΑ ηρωική.

(Στο «Ριζοσπάστη» του 1946)

2). ΗΛΕΚΤΡΑ! - του Θ. Πιερίδη

Φέρνουμε τη φωτιά που σ’ έκαψε

ορθόφλογη που σ’ έκανε λαμπάδα

και πια δεν σβύστη. Έγινε ήλιος μεγαλόφωτος

κι’ αστράφτει μέσα μας κι απάνω στην Ελλάδα!

3). Ηλέκτρα! - του Γ. Ρίτσου

Ηλέκτρα!

Η ώρα της λευτεριάς έφτασε κι εσύ λείπεις.

Στις λεύτερες συνοικίες μας τα χωνιά διαλαλούνε τις νίκες μας

Κι εσύ δεν ακούς.

Οι σημαίες του ΕΑΜ δοξάζουν τον Αγώνα μας

Κι εσύ δε βλέπεις.

Ηλέκτρα μας.

Η ώρα της λευτεριάς έφτασε, μα συ λείπεις.

Είναι τ’ όνομά σου γραμμένο πλάι πλάι στ’ όνομα της λευτεριάς

Το αίμα σου μέσα στις φλέβες μας, η καρδιά σου

Στην καρδιά μας.

4). Χωρίς τίτλο – του Α. Πανσέληνου

Δεν ήτανε ποτέ η καρδιά σου σύννεφο

ήταν μονάχα ένα όνειρο αγριεμένο.

Φυσούσε αγέρας στις πτυχές των ρούχων σου

τρικύμιζε ωκεανός μεσ’ στα μαλλιά σου

τα παλιοπάπουτσά σου βηματίσανε

πάνω στα χνάρια της Δημοκρατίας.

Τη νύχτα που σε κάψανε και σε σκότωσαν

βγήκε ένα δέντρο στο νεκροταφείο

για μια στιγμή στο στήθος σου κελαϊδούν

μαζί με όλα τα πουλιά της οικουμένης.

Στην αντιμέτρησή σου με το θάνατο

τον πρόγκιξες σαν νεόπλουτο χωριάτη,

δεν είχες ούτε του ήρωα την αναίδεια

ούτε τη βαρβαρότητα του αγίου

Ηλέκτρα, Ηλέκτρα, είσαι η Ελλάδα ολάκερη

Χώρα της οργισμένης ευλογίας…