Δεν ήσαν περαστικοί
κομήτες
ούτε καν στιγμιαίοι
διάττοντες
τ’ αστέρια που
ονειρευτήκαμε-
το πολύ καύτρες
μέσα στη νύχτα
απ’ τα τσιγάρα που
τινάζαμε
κι η πύρινη τροχιά
τους
μόλις που πρόφταινε
να λάμψει.
Αυτό το λίγο ήταν
που γέμιζε τη ζωή μας
κι αν κάποτε
μιλούσαμε για θάνατο
με σιγουριά τον
βάζαμε γι’ αργότερα.
ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ
2 σχόλια:
Εξαιρετικός Τίτος Πατρίκιος!
Δεν μπορώ να αντισταθώ στην επιθυμία μου να μοιραστώ αυτό το ποίημα:
Εγώ δεν είμαι μονάχα αυτός που βλέπεις
Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις, αυτός που ξέρεις
δεν είμαι μόνο αυτός που θα’ πρεπε να μάθεις.
Κάθε επιφάνεια της σάρκας μου κάπου τη χρωστάω
αν σ’ αγγίξω με την άκρη του δαχτύλου μου
σ’ αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι,
αν σου μιλήσει μια λέξη μου
σου μιλάνε εκατομμύρια άνθρωποι -
Θ’ αναγνωρίσεις τ’ άλλα κορμιά που πλάθουν το δικό μου;
Θα βρείς τις πατημασιές μου μες σε μυριάδες χνάρια;
Θα ξεχωρίσεις την κίνησή μου μες τη ροή του πλήθους;
Είμαι κι ότι έχω υπάρξει και πια δεν είμαι -
τα πεθαμένα μου κύτταρα, οι πεθαμένες
πράξεις, οι πεθαμένες σκέψεις
γυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουν στο αίμα μου.
Είμαι ο,τι δεν έχω γίνει ακόμα -
μέσα μου σφυροκοπάει η σκαλωσιά του μέλλοντος.
Είμαι ό,τι πρέπει να γίνω-
γύρω μου οι φίλοι απαιτούν οι εχθροί απαγορεύουν.
Μη με γυρέψεις αλλού
μονάχα εδώ να με γυρέψεις
μόνο σε μένα.
Τίτος Πατρίκιος
Καλημέρα!
κ.κ.
Καλησπέρα κ.κ.
Μου προσέφερες μια μελλοντική ανάρτηση. Ευχαριστώ.
Καλή δύναμη!
Δημοσίευση σχολίου