Μαρία

Η Μαρία Δημητριάδη χάιδευε αυτιά μόνο όταν τραγουδούσε. Όταν μιλούσε, ο λόγος της γινόταν  κοφτερό μαχαίρι. Όχι μόνο δεν μάσαγε ποτέ τα λόγια της, μα τα έκανε και πράξεις. Αυτή την πορεία ακολούθησε στη σύντομη ζωή της. Αταλάντευτη, ακόμα κι όταν, συχνά, χρειάστηκε να πληρώσει βαρύ προσωπικό τίμημα. Αγαπήσαμε τη Μαρία, σαν δικό μας άνθρωπο  -ήταν δικός μας άνθρωπος- και το πρόωρο φευγιό της  άφησε μια γεύση πικρή που δεν  την ξεπλένει εύκολα ο χρόνος. Ίσως η πιο γλυκιά προσδοκία ενός ανθρώπου όταν ξεκινάει για το πιο μακρινό -χωρίς επιστροφή- ταξίδι, να είναι να μην σκεπάσει τα χνάρια του η σκόνη της λήθης. Ίσως αυτή η προσδοκία να κάνει λιγότερο βαριά τη βαλίτσα του. Δεν σε ξεχνάμε Μαρία. Με τα τραγούδια σου στην πλώρη μας  θα τραβάμε κουπί για τις πιο όμορφες θάλασσες και όσο οι καρδιές μας θα χτυπούν, ένας τους χτύπος θα ΄ναι πάντα  η φωνή σου.

Ήσουνα φεγγάρι

Πράσινο σκοτάδι απ’ τα μάτια σου βαμμένο

χίμηξε κι απόψε να με βρει

κι έγινε το σπίτι ένα δάσος πετρωμένο

πού ‘μοιαζαν τα δέντρα του σταυροί.

Έρημο τραγούδι από αίμα κι από χιόνι

κλαίει στα παλιά μου τα χαρτιά

όπως το φτωχό μου το κορμί που δεν παλιώνει

για να το πετάξω στη φωτιά.

Ήσουνα φεγγάρι κι ήμουνα πουλί

πέταξα για να σε φτάσω

κι όταν σ’ είχα φτάσει μέχρι το φιλί

σ’ έσβησ’ η ανατολή.

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Γιώργος Σταυριανός