«Διακρίνω αυτόν που φτάνει μες απ’ τις οροσειρές του χρόνου, διακρίνω αυτόν που κανένας δε βλέπει…»

Εμείς

με πρόσωπο σαν αγουροξυπνημένο σεντόνι,

με χείλια κρεμασμένα σαν πολύφωτα,

Εμείς,

οι κατάδικοι της πολιτείας των λεπρών,

όπου η βρώμα κι ο χρυσός γαγγραίνιασαν τη λέπρα,

Εμείς,

είμαστε πιο καθάριοι κι απ’ το κρούσταλλο της Βενετιάς

που το ξεπλύνανε μαζί κ’ οι θάλασσες κι ο ήλιος.

Στα παλιά μας παπούτσια κι αν δε βρίσκονται

στους Όμηρους και στους Οβίδιους

ανθρώποι σαν και μας,

βλογιοκομμένοι απ’ την καπνιά.

Εμείς,

καθένας από μας,

κρατάμε μέσα στη γροθιά μας

τους κινητήριους ιμάντες του σύμπαντος.

………………………………………………..

Εγώ που η σύγχρονη γενιά μου γέλασε κατάμουτρα,

διακρίνω αυτόν που φτάνει μες απ’ τις οροσειρές του χρόνου,

διακρίνω αυτόν που κανένας δε βλέπει.

Εκεί που τ’ ανθρώπινο βλέμμα τσακίζεται ανήμπορο,

βλέπω να καταφθάνει

των πεινασμένων στρατηλάτης,

φορώντας το ακάνθινο στεφάνι της επανάστασης

το 1916.

Κι ανάμεσά σας είμαι εγώ

ο Πρόδρομός του,

κ’ είμαι όπου βρίσκεται κι ο πόνος, πάντοτε παντού.

Πάνω σε κάθε μια σταλαματιά του νέφους των δακρύων

έχω σταυρωθεί.

Τίποτα πια δεν είναι για συγγνώμη.

Κι όταν

τον ερχομό του διαλαλώντας

ανταριασμένοι

θα βγείτε να δεχτείτε τον Σωτήρα,

εγώ για σας

θα ξερριζώσω την καρδιά μου

θα την ποδοπατήσω

κ’ έτσι μεγαλωμένη

και καταματωμένη

θα σας τη δώσω για σημαία.

ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΜΑΓΙΑΚΟΦΣΚΙ

Απόσπασμα από το ποίημα ΣΥΓΝΕΦΟ ΜΕ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙΑ.

Απόδοση στα ελληνικά Γιάννης Ρίτσος.

Από το βιβλίο ΜΑΓΙΑΚΟΒΣΚΗ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδ. ΚΕΔΡΟΣ, Αθήνα 1981.