Οι μεγάλοι ποιητές του Ιράκ είναι εδώ ενάντια στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Ποιητές
πολεμιστές που μας δείχνουν το δρόμο. Η ιστορία τους άρχισε όταν ο
Μαχμούτ ελ Μπαρούντι, το 1870, αντιδρώντας στους Δυτικούς και στην
επίδραση που είχαν στην ποίηση των Αράβων, δημιούργησε, με την επιστροφή
στις ρίζες, τον αραβικό νεοκλασισμό. Ο αραβικός ποιητικός λόγος στις
μέρες αυτές του πολέμου παίζει καθοριστικό ρόλο. Μαζί με τους Ιρακινούς ποιητές ενάντια στον πόλεμο γράφουν ποιητές από τη Συρία και την Αίγυπτο.
Μπαντρ Σαΐντ ελ Σαγέμπ (Ιράκ):«Φωνάζω
το όνομά σου, Ιράκ! Η φωνή αντηχεί, έρχεται πίσω λυγμός. Κι εγώ επιμένω
[...] Οι κραυγές μου πέτρες, το στόμα μου πέτρα, πέτρα, λεκές από αίμα
βάφει το λαό μου ολόκληρο...».
Αμπντέλ Βάχαμπ αλ Μπαγιάτι (Ιράκ):
«Οι δολοφόνοι των λαών μετρούν τις κινήσεις της καρδιάς μου και στη
βασανισμένη πατρίδα επαγγέλλονταν έναν κόσμο ελεύθερο, τα θαύματα των
δολαρίων. [..] Βάφουν τις σημαίες των λαών με το αίμα λαών».
Ναζίρ Κουαμπάνι (Συρία):
«Πότε, αφεντικό, θα το νιώσεις ότι εγώ δεν είμαι όπως οι άλλοι [...]
Πότε θα νιώσεις ότι ποτέ δε με κέρδισες με όλο το χρυσάφι και τα
βασίλεια; Οτι ποτέ δε θα κερδίσεις την καρδιά μου [...] με το πετρέλαιο,
με τις λιμουζίνες που ρίχνεις στα πόδια των σεΐχηδων; [...] Κούφιε
σεΐχη των πετρελαίων, μένεις μια κάμπια ποταπή. Ξεπούλησες το θεό.
Ξεπούλησες τους τάφους των νεκρών σου σαν οι λόγχες του Ισραήλ να μην
είχαν βιάσει τα παιδιά σου.[...] Η Χάιφα, η Βιρσεβδά, αυτές οι πολιτείες
από το κοινό αραβικό κορμί μας πνίγονται στο αίμα».
Φαρούκ Σούσα (Αίγυπτος):
«Οι τύραννοι θα μείνουν τύραννοι, γιατί εμείς τρέφουμε την τυραννία,
γλείφουμε τα πόδια τους με σκυμμένο κεφάλι.[...] Και ξαφνικά, μέσα στον
ύπνο μας, μας ξυπνάνε οι οβίδες του πολέμου, που πετυχαίνουν πάντα το
στόχο τους».
Του ποιητή Γιώργου Κακουλίδη (Ριζοσπάστης, 4/4/2003)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου