Αποχαιρετισμός

Κρύφτηκα στις γκρίζες σκιές του απόβραδου

να μη με δεις όταν θα πίνω φεύγοντας

το νερό από τους μύλους των ματιών σου.

Απεχθάνομαι τους αποχαιρετισμούς

και τα λόγια από θλίψη. Μοιάζουν με

ανοιχτές μαύρες ομπρέλες μέσα στη νύχτα

που κρύβουν το φως των αστεριών.

Είμαι βέβαιος πως ήξερες για το ταξίδι μου.

Σου το ψιθύρισαν τα ξυπόλητα παιδιά

που ψάχνουν τη ζωή μέσα σε σιχαμερούς κάδους

απόβλητων ονείρων.

Το έγραψαν οι φύλακες με αίμα

από τη φλέβα των πιο όμορφων στιγμών μας,

πάνω στους βρώμικους τοίχους

του κελιού των φόβων μας.

Καμπουριασμένες γριές οι ερινύες

με μαστιγώνουν στριγκλίζοντας

κρύβοντας τα αποκρουστικά πρόσωπά τους

πίσω από φορτωμένα σύννεφα θείας δίκης.

Απονομή δικαιοσύνης.

Τιμωρία.

Έτσι, αποκαμωμένος, σε αποχαιρετώ

περιμαζεύοντας εικόνες  από ένα ένδοξο παρελθόν.

Ελάχιστες αποσκευές ενός σύντομου ταξιδιού.

Απλώνοντας στον ήλιο της προσμονής

τα σπασμένα φτερά του ανεκπλήρωτου.

Αφήνοντας πίσω μου ίχνη βαθιά σαν τις πληγές σου,

λασπωμένα μονοπάτια μιας βουρκωμένης άνοιξης.

Κάνει αιώνες να ξημερώσει...

Θ.Κ.Ν.