Ανοιχτό παράθυρο

Μακρόνησος

Απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο μπαίνουν οι φωτεινές αχτίδες σου

κι ένας αναποφάσιστος αέρας

φέρνει αγκαλιές γεμάτες νυχτολούλουδα και ναφθαλίνη·

τις ακουμπάει στο ξέστρωτο κρεβάτι και

στην άκρη του ακατάστατου γραφείου μου,

δίπλα σε σωρούς λερωμένα σεντόνια, 

ανάμεσα σε χαρτιά σκισμένα και χυμένα μελάνια.

Ύστερα φεύγει  -από τον ίδιο δρόμο-

τραβώντας πίσω του την  κουρτίνα που τον ακολουθεί

μα δεν έχει τη δύναμη να παραδοθεί.

Κι ύστερα η ίδια διαδρομή του αέρα.

Κι ύστερα πάλι.

Πέρασε  μέσα φεγγάρι μου.

Δεν έχω τίποτα να σου προσφέρω

παρά μόνο παλιές φωτογραφίες,

γεμάτες ανέμελα χαμόγελα και πολύχρωμα ρούχα.

Μπορείς να τις κρατήσεις αν θες.

Αν πάλι προτιμάς τις  καινούργιες,

φώτισε, σε παρακαλώ, τις σκοτεινές γωνιές τους

και πάνω στ’ ασπρόμαυρα σφιγμένα χαρακτηριστικά των προσώπων,

σκόρπισε με  τη χρυσή σκόνη σου άστρα

και χρυσαφένια χαμόγελα.

Κάθησε, όπου βρεις.

Συχώρα μου την ακαταστασία μα δεν περίμενα επισκέψεις.

Έχει χρόνια ν’ ανοίξει αυτή η πόρτα.

Οι μεντεσέδες της σκούριασαν.

Κιτρίνισε το λακαριστό λευκό της.

Οι χαραμάδες της πλήθυναν·

χάσκουν σαν αφυδατωμένοι γέρικοι κόλποι

προσμένοντας να βρέξει η ζωή.

Μόνο αυτό το παράθυρο μου απόμεινε πια.

Το κρέμασα σαν πολύτιμο κάδρο σ’ αυτόν τον τοίχο

και το κρατώ συνέχεια ανοιχτό,

παρατηρώντας την εναλλαγή των εποχών

στις ίδιες πάντα συντεταγμένες,

ανάμεσα στα ίδια μπαλκόνια των πολυκατοικιών,

πάνω απ’ τις πλάκες των ίδιων πεζοδρομίων.

Πάνω στις πλάτες των ίδιων περαστικών.

Απορίας άξιον πόσο γρήγορα αλλάζουν οι εποχές

μέσα στους ίδιους πάντα πολυχρησιμοποιημένους μήνες.

Όπως ανακυκλώνεται το νερό στο φωτισμένο

σιντριβάνι της πλατείας.

Ή, η άμμος στην έρημο της καθημερινότητάς μας.

Ή, καλύτερα, όπως οι άνθρωποι  ανακυκλώνουν τα όνειρα,

μήπως καταφέρουν και ζεστάνουν τις κρύες νύχτες τους

που αργούν να ξημερώσουν.

Ένας μεθυσμένος κάνει βόλτες γύρω από το ίδιο τετράγωνο

βάζοντας κάθε φορά ένα κλειδί σε μια πόρτα

που ποτέ δεν του ανήκε.

Απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο της φυλακής μου

μπαίνουν οι φωτεινές αχτίδες σου,

φεγγάρι μου,

σαν το πικρό χαμόγελο μιας ζωής που γερνάει μέσα στο σκοτάδι.

Ιούνης 2013

Θ.Κ.Ν.