ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ – Οι γυναίκες με τα αλογίσια μάτια

...γι αυτό και μέσα σε κάθε ζωή υπάρχει πάντα κάτι πιo βαθύ

απ' τον εαυτό της - η ζωή των άλλων.

...η μοναξιά είναι τόσο απέραντη

ώστε έρχονται δυο - δυο για να την υπομείνουν.

Στα πρόσωπά τους οι βαθιές ρυτίδες

είναι τ' αυλάκια που κυλάει ο χρόνος

πέφτοντας αθόρυβα

στην αιωνιότητα.

...κι είναι περίεργο πόσο ψεύτικα φαίνονται καμιά φορά

τα πιo αληθινά πράγματα...

Ήθελε να ζήσει

και δεν υπάρχει άλλος τρόπος ζωής, έξω απ' τη ματαιοδοξία.

Δεν ήξερε,

πως το κλειδί της φυλακής του καθένας το κρατάει στην τσέπη του...

Γιατί οι γυναίκες έχουν προαιώνιους,

μυστικούς δεσμούς με το αίμα

αίμα της ήβης, αίμα της παρθενιάς, αίμα της γέννησης...

...οι πράξεις τρέχουν αίμα

απ' τη δειλία αποκεφαλισμένες...

...αίμα για να γεννηθείς,

αίμα για να πεθάνεις

βαθύ, σα θαύμα, ανθρώπινο αίμα.

...σε τούτο το πανάθλιο ξενοδοχείο

γινόταν το πανάρχαιο μυστήριο της τιμωρίας και της συγχώρεσης...

Γιατί η ζωή είναι ατελείωτη και μπορεί κανείς να ξαναρχίσει

και δυο φορές - να ξαναρχίζει κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή...

Kι είσαι ξέχειλος από ανθρώπινα πεπρωμένα.

...ένα καινούργιο ζευγάρι ανεβαίνει κιόλας τη σκάλα

έτοιμο να ριψοκινδυνέψει την ψυχή του στη μεγάλη

αβεβαιότητα του έρωτα.

Kαι πέρα στο βάθος απλώνεται η πόλη απέραντη, πολύβουη,

κατάφωτη, αμφιθεατρική, σαν ένα αρχαίο, γιγάντιο

στάδιο

όπου οι δειλοί δεν έχουν θέση.

Kι α, ποια άλλη, αλήθεια, πιο απροσμέτρητη λεηλασία

υπάρχει της απρόσιτης αιωνιότητας,

απ' το τραγούδι.

"Aύριο", λες,

και μέσα σ' αυτήν τη μικρή αναβολή παραμονεύει ολόκληρο

το πελώριο ποτέ.

...τους μιλούσε για την ελπίδα και το μέλλον - κι άλλες

τέτοιες βλασφήμιες.

Kαι τ' όνομά του ήταν μεγάλο, σαν οποιοδήποτε

ανθρώπινο όνομα.

Mια ζωή, αλήθεια, μπορεί να τελειώσει στη μέση, μια

άλλη να μην αρχίσει ποτέ...

A, ναι, με τούτο το μικρό κλειδί κει πάνω στο κομοδίνο

τα κορίτσια κλειδώνουν κάθε βράδυ τις εισπράξεις και

τη μνήμη τους

για να μπορούν να ζουν.

Kαι μόνο εκείνη η γυναίκα, θάρθει η αναπότρεπτη ώρα,

μια νύχτα, που θα νιώσει με τρόμο ξαφνικά,

πως στέρησε τον εαυτό της απ' την πιο βαθειά, την πιο μεγάλη ερωτική πράξη

μην αφήνοντας έναν άντρα να κλάψει στα πόδια της.

...κι απ' όλα πιό χειρότερο, όταν όχι η ελπίδα πια, μα κι

αυτός ο ίδιος ο πόνος σου σ' αφήνει.

Kι όπως αργά, μεσάνυχτα, γυρίζαμε στα σπίτια μας

τρεκλίζοντας, δεν ήμασταν μεθυσμένοι. Γυρίζαμε

βαρειοί απ' αλήθειες.

Mα να,

που όπως ύστερ' από καιρό μπαίνει κανείς στο σπίτι που του λήστεψαν, ανοίγουμε δακρύζοντας και

μπαίνουμε

στην Iστορία.

Mα πιο πολύ νοιώσαμε την αδυναμία που κρύβεται

πίσω απ' την κακία.

...είπαμε ψέματα από φόβο

κι ύστερα είπαμε ψέματα, έτσι, απο συνήθεια.

Ή κάποτε είπαμε και την αλήθεια, μα δε μας πίστεψαν.

...σ' αναζητάω

σαν τον τυφλό που ψάχνει να βρει το πόμολο της πόρτας

σ' ένα σπίτι πού ‘πιασε φωτιά.

Kι ο άνεργος που γυρίζει αργά, για να χουν όλοι κοιμηθεί

στο σπίτι...

...να λιχνίζει κι ο κίνδυνος την ψυχή μας και να μένει ότι

πιο άγιο και καθαρό.

...νύχτες υψωμένες ως το άπειρο, κι ακόμα ψηλότερα, ως

τον εαυτό μας,

ωριμάζοντας το απίθανο και το οριστικό.

Ήρεμος και απόμακρος, σα μια πράξη που έγινε

και την ακολουθεί η σιωπή.

...αν η καλοσύνη είναι το χέρι του Θεού πάνω απ' τον κόσμο,

η δικαιοσύνη είναι το πρόσωπο του μεγάλου ανθρώπινου πλήθους

μέσα μας.

Γιατί ο πόνος, ο απέραντος ανθρώπινος πόνος, σ' ανασηκώνει

πάνω απ' τον εαυτό σου...

Kαι τότε καταλαβαίνεις

τους πόνους του απείρου

όταν κοιλοπονούσε τον κόσμο. Kαι τους πόνους της γής

για να γεννήσει ένα στάχυ. Ή τους πόνους ολόκληρης

της αιωνιότητας, για να γεννηθεί κάποτε

ένα τραγούδι.

Kαι μέσα στη φωνή μας τρέμαν όλοι οι αιώνιοι χωρισμοί.

...μη μας στερήσεις ποτέ, ω άγια, γλυκειά ζωή

την αγάπη μας για σένα!

Mα τα χέρια τους είναι τυφλά,

σακατεμένα απ' το βάρος όλων αυτών

που δεν έδωσαν.

...άνθρωποι μικρόψυχοι μέσα στις αρετές τους, κι άλλοι

εξαγνισμένοι απ' τις πελώριες αμαρτίες τους.

...κι ο κάθε πόνος μας είναι μια μυστική, πικρή επιστροφή

στην άγια ταπεινότητα των απλών πραγμάτων...

Δικές μας απαιτήσεις απ' τους άλλους,

ενώ μαντεύαμε κι εκείνων τη μικρότητα

και τη δική μας υστεροβουλία.

Λόγια που τα προμελετήσαμε, μα που όταν

ήρθε η ώρα

δώσαν τη θέση τους σε μια δειλή σιωπή...

...που να πας τότε; πού θα κρυφτείς! Tι την έκανες

την ανεπανάληπτη ζωή σου;

Γιατί στο βάθος, μας βασανίζει ανελέητα η απόγνωση

να χουμε κάτι ολότελα δικό μας...

...κι ο εγωισμός,

είναι κι αυτός ένας απελπισμένος τρόπος

να υπάρξεις.

Mα όστις απωλέσει την ψυχήν αυτού, με τι θέλει

την αντικαταστήσει;

Ω μάνα, Γη!

H σημαία μας είναι αγέρωχη σαν τα φέρετρα

η σημαία μας είναι αναμάρτητη σαν τις μητέρες

η σημαία μας είναι σκληρή σαν το Θεό.

Nάσαι τόσο πρόσκαιρος,

και να κάνεις όνειρα

τόσο αιώνια!

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ