Η λευτεριά χωρίς αίμα δε ζυμώνεται...

(Οι σφαίρες των φασιστών του Νικόλαου Ντερτιλή τάραξαν σήμερα τον ύπνο τού Μιχάλη Μυρογιάννη που απάντησε).

  
Κάθε μέρα που ξυπνώ ανοίγω το παράθυρο μου

για ν’ αντικρύσω τον ήλιο …

Μά τον ήλιο τον έχουν τυλίξει οι φασίστες

σε μαύρα σάβανα …

Ο ήλιος είναι νεκρός .

Όμως εγώ ανοίγω πάντα τα παράθυρα ,

μήπως και μια φορά τον δώ ζωντανεμένο .

Κατάλαβα ότι για να συμβεί αυτό

πρέπει εμείς οι νέοι να δώσουμε τα χέρια

Να δέσουμε τις ψυχές μας με τ ‘όνειρο …

Μιάς ζωής δίχως τυραννία .

Και να παλέψουμε .

Εγώ … – ο Μιχάλης Μυρογιάννης ,

Θα παλέψω με τα δόντια και τα νύχια .

Και το ξέρω πως θα πεθάνω μέσα στην πάλη

Μα δεν μπορεί να γίνει αλλιώς .

Η λευτεριά χωρίς αίμα δε ζυμώνεται .

Δε γίνεται ψωμί έτσι , απ’ ένα θαύμα …

Το θαύμα το κρατάμε στα χέρια μας

εμείς οι νέοι .

Κι ‘αν τα’ αρνηθούμε …

θ’αντικρύζουμε απ’το παράθυρο μας

πάντα τον ήλιο νεκρό …

Θα πεθάνω μέσα στην πάλη …

Μη με λυπηθήτε αν συμβεί κάτι τέτοιο .

Μόνο τραγουδήστε … πάρτε θάρρος ,

συνεχίστε τον αγώνα .

Κι’ αν είναι να πεθάνουν κι’ άλλοι με τη σειρά τους

ας πεθάνουν …

Μήπως μέσα στην τυραννία η ζωή δεν είναι πεθαμένη ; …

Τραγουδείστε … Και λουλούδια … Πολλά λουλούδια …

Να μυρίζω πάντα

Από το βιβλίο του Ντίνου Ταξιάρχη ποιος φοβάται τους φασίστες.

(Ανεμόεσσα)